tag:blogger.com,1999:blog-65078650732304438252024-02-20T05:00:32.148-08:00SATAKO SAHITYAsatakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comBlogger77125tag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-32479254313023979632011-06-15T05:51:00.000-07:002011-06-15T06:43:30.708-07:00लाहुरे फूल ! म तिम्रो नाम फेर्न चाहन्छु<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDkZxgjlPmtLxVQCwsQbdoQC1qVKLXGDp3xl3XrAqk9MxcNxytkTb3iMYK5-HOGxVp4QAbAhYbn8BYNMSX9-8pOCcg9nSMW2rsQVMHNfiLXXaNuRnlSl11pauAUHp4k42dpK0EnQpRLAQ/s1600/19234_106296546050889_100000116330753_163657_8332068_n.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 88px; height: 109px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDkZxgjlPmtLxVQCwsQbdoQC1qVKLXGDp3xl3XrAqk9MxcNxytkTb3iMYK5-HOGxVp4QAbAhYbn8BYNMSX9-8pOCcg9nSMW2rsQVMHNfiLXXaNuRnlSl11pauAUHp4k42dpK0EnQpRLAQ/s320/19234_106296546050889_100000116330753_163657_8332068_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5618428905455828642" /></a><br /><br />-तीर्थ श्रेष्ठ <br /><br /><br /><br />बासनारहित तर प्लाष्टिक होइनौ<br />तिमी लाहुरे फूल !<br />म यतिखेर युद्धमा क्षत–विक्षत मेरा पति संझिरहेकी छु<br />काँचो धागोले बेरिएको चिठ्ठी<br />लास गन्हाउने पेन्सन<br />त्यही पेन्सनको आडमा बाँचेको जिन्दगी<br />जेनतेन सोचिरहेकी छु<br />मेरो पतिको जिन्दगी भरिको कमाइ<br />म विधवाको टाउको लुकाउने थलो<br />र त्यसकै ढोकाअघि निर्लज्ज फक्रिरहेको<br />तिमी लाहुरे फूल !<br />भो भैगो कति नुनचुक छर्छौ – यो घाउमा<br />धेरै भयो जिन्दगी नै घाउ भएको<br />धेरै भयो जिन्दगी नै पीडा भएको<br />एकछिन सुस्ताउन देऊ लाहुरे फूल !<br />म घाउको पत्र पल्टाएर<br />सन्धिको इतिहास फेर्न चाहन्छु<br />म घाउ थमथम्याएर<br />रगतको ब्यापार बन्द गर्न चाहन्छु<br />म इतिहासको यो कालो पानालाई च्यातेर फाल्न चाहन्छु<br />पर्ख ! लाहुरे फूल,<br />म तिम्रो नाम फेर्न चाहान्छु ।<br /><br /><br /><span style="font-weight:bold;">तीर्थ दाइ ! लाहुरे फूलको नाम फेरिएन !<br /></span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwka3PJvBLvNXyOThucH_yNwKoWkSwQUzCYc4mJcqBwpKLSZrR_oZlGpQSKtDGDrHlU5k_IO3SMz9V5IeY7Lc7C59eFXA0qDt5rQYbZ5qxMgHYbYYAlAR8G3a1i__bam-wj84yjTz5bGY/s1600/13451_104518239562053_100000116330753_122515_6555746_n.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 101px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwka3PJvBLvNXyOThucH_yNwKoWkSwQUzCYc4mJcqBwpKLSZrR_oZlGpQSKtDGDrHlU5k_IO3SMz9V5IeY7Lc7C59eFXA0qDt5rQYbZ5qxMgHYbYYAlAR8G3a1i__bam-wj84yjTz5bGY/s320/13451_104518239562053_100000116330753_122515_6555746_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5618429288853796258" /></a><br />- निष्प्रभ सजी <br /><br />मध्यरातमा<br />बिखण्डित सपनाहरु<br />च्याप्न नसकेर<br />लाहुरे फूलको नाम<br />फेर्न खोजे सुन्तलीहरुले<br />टुक्रा टुक्रा सपनाहरु<br />आर्यघाटमा बिसाउनु पूर्व<br />लाहुरे फूलको नाम<br />फेर्न खोजे आमाहरुले<br />जिन्दगीका कुण्ठित सपनाहरुलाई<br />चितामा मिसाउनु पूर्व<br />लाहुरे फूलको नाम<br />फेर्न खोजे बाबाहरुले<br /><br />काँचो धागोले बेरिएर आएका<br />चिट्ठीहरुले<br />शायद जोड्न सकेनन् सपनाहरु<br />बोक्न सकेनन् तृष्णाहरु<br />त्यसैले होला तीर्थ दाइ !<br />लाहुरे फूलको नाम फेरिएन !<br />खालि सिउँदोलाई किन लोभ्याउँछन्<br />निर्दयी लाहुरे फूलहरु<br />खालि चुल्ठोलाई किन सजाउँछन्<br />निर्दयी लाहुरे फूलहरु<br />समानुपातिक कुण्ठाहरुको<br />पर्खाल अग्लो बनाउँछन्<br />निर्दयी लाहुरे फूलहरु<br />बसाइँ सरे सुन्तलीका तृष्णाहरु<br />अस्ताइसक्यो बा आमाले ताप्ने घाम<br />र पनि एक्लो आँगनमा<br />निर्लज्ज सपना फुलाइरहन्छ लाहुरे फूल !<br />त्यसैले होला तीर्थ दाइ !<br />समय बदलिरह्यो<br />लाहुरे फूलको नाम फेरिएन !<br />(साभार : इजलासमा लाहुरे फूल)<br /><object height="81" width="100%"> <param name="movie" value="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F17190302&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700"></param> <param name="allowscriptaccess" value="always"></param> <embed allowscriptaccess="always" height="81" src="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F17190302&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700" type="application/x-shockwave-flash" width="100%"></embed> </object> <span><a href="http://soundcloud.com/satakosahitya/audio-recording-on-wednesday"></a> <a href="http://soundcloud.com/satakosahitya"></a></span>satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-20029474243698153712011-05-18T21:12:00.000-07:002011-05-18T21:17:21.818-07:00मन मा हुन्छ देश<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3RergrPRJEg1S4TEM4SHLMgu6QKK4e_slqzkt8R8FxASPNTXeLmCWTn89j3NsGXmn34jIYbGlY3oHHtrlp29NVKQrtsEYHVkIa9xFmSK9QKlT7oPQEVFeL6RzMfKHo4m_yX5L6rXdfvc/s1600/Mahendra+dai.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 113px; height: 163px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3RergrPRJEg1S4TEM4SHLMgu6QKK4e_slqzkt8R8FxASPNTXeLmCWTn89j3NsGXmn34jIYbGlY3oHHtrlp29NVKQrtsEYHVkIa9xFmSK9QKlT7oPQEVFeL6RzMfKHo4m_yX5L6rXdfvc/s320/Mahendra+dai.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5608275679547095138" /></a><br /><br />- महेन्द्र पौडेल<br /><br />बाटो शायद् बन्द ठानी, साथी भन्छन् आज<br />माटो छाडी विदेशिने देश् को हुन्छ लाज<br />मन भरी विदेश कै सपना जो बोकी<br />दिनभरि डुल्छ्न उनै घुम्ती बाटो खोजी<br /><br />उल्टो खेलिंदैछ किन ? राजनीति चेस<br />पैताला मा हुने हैन, मन् मा हुन्छ देश <br /><br />वहीं वसी उनी गर्छन् विदेशीको सिको<br />अपमान आफ्नै पन, कला संस्कृतिको <br />भत्काएर फालिसके देश का धरोहर<br />ठुलै क्रान्ति गरें भन्छन् जलाएर घर <br /><br />टाढा म छु तर उन्ले बिर्से भाषा भेष <br />पैताला मा हुने हैन, मन् मा हुन्छ देश <br /><br />सगर्माथा मेरो ताज, स्वयम्भू हुन् आँखा <br />वृत्त चित्र सरी नाच्छन् मन् मा डाँडा पाखा <br />पृथ्वी नारन्, अमरसिंह, लक्ष्मी, भानु, मोति<br />सम्झी सम्झी ढक्क फ़ुल्छ गौरव ले छाति<br /> <br />स्वाभिमानी गौरव्-गाथा गाम्दै फुल्यो केश <br />पैताला मा हुने हैन, मन् मा हुन्छ देश<br /><br />दशैँ आए बुबा आमा, जस्तै मान्यजन<br />तीज तिहार् आए दिदी खोजी पुज्छ मन<br />हजार छन् चल्ती एहाँ रम्न भुल्न लाई<br />किन्तु रम्छु असारे र सालैजु म गाई <br /> <br />जति होउन चाड चलन् आफ्नै लाग्छ वेश<br />पैताला मा हुने हैन, मन् मा हुन्छ देश <br /><br />अन्न बाला झुले मेरै, मधेश् बन्छ फाँट <br />मीठा स्याउ आए मेरै, मुस्ताङ् मार्फा बाट<br />लाग्छ कतै डुंगा चढ़े, नाच्यो फेवा ताल <br />पानी बीच थुम्को देखे, वाराही को ख्याल<br /><br />जहाँ पुग्छु वहीं बुन्छु आफ्नै परिवेश<br />पैताला मा हुने हैन, मन् मा हुन्छ देश<br /> <br />कोही चढ़ पहाड् कोही झर मधेश् तिर<br />चाहे बस अल्ली वरै चाहे पुग पर<br />जहाँ पुग घाम-पानी, धरती छन् उनै<br />सिङ्गो उही आकाश छ फरक छैन कुनै<br /> <br />फाली हेर आफै भित्र कालो मैलो के छ<br />पैताला मा हुने हैन, मन् मा हुन्छ देश<br /><br />(सिड्नी, अस्ट्रेलिया)<br /><object height="81" width="100%"> <param name="movie" value="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F15534019&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700"></param> <param name="allowscriptaccess" value="always"></param> <embed allowscriptaccess="always" height="81" src="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F15534019&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700" type="application/x-shockwave-flash" width="100%"></embed> </object> <span><a href="http://soundcloud.com/satakosahitya/audio-recording-on-thursday"></a> <a href="http://soundcloud.com/satakosahitya"></a></span>satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-40978941023643220432011-05-03T01:52:00.000-07:002011-05-03T02:18:42.608-07:00आमा ....!-राजेन्द्र अधिकारी<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQNNwQvOqED_6NSQbNLW9PVVwh7BCEI9FPAU6NorbCTLoBZUCuLoEWZNMXUVFF3cgmlvMPjiWy7p6sV0nYyZYi2XI_b76ZjwkI0AE4oFcJc5aG-xyktBpvqCHUTAP_93WlvTg62rmgcDE/s1600/196976_10150132656108649_584673648_6609290_8065027_n.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 120px; height: 161px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQNNwQvOqED_6NSQbNLW9PVVwh7BCEI9FPAU6NorbCTLoBZUCuLoEWZNMXUVFF3cgmlvMPjiWy7p6sV0nYyZYi2XI_b76ZjwkI0AE4oFcJc5aG-xyktBpvqCHUTAP_93WlvTg62rmgcDE/s320/196976_10150132656108649_584673648_6609290_8065027_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5602414410030895282" /></a><br />कुनै एकलासको निरबता होस्<br />या आफन्त अनि पराइ भिड भित्रै को एक्लो पन <br /> <br />मेरा खुशीका असिम देउरालीहरु हुन <br />या दु:खका अपार गल्छेडाहरु <br /><br />हर हमेसा तिमी मरै अन्तस्करणमा <br />लहराको लागि ठडिएको थाक्रो जस्तो <br />सधैं अनबरत जेलियी रहीछौ <br />मसँग/ म भित्रै/ म जस्तै <br />अझ म आफु भन्दा पनि बढी भएर<br />कसरी तिमी आफु पुरै ममा समर्पित हुन सकेकि? <br />कसरी तिमी 'आफु' बाँच्न छोडेर <br />'सन्तान' मात्रै बाँच्न सकेकी ? <br />आमा तिम्रा पाउहरुमा निधार टेकाएर <br />म अशिम पाप पुछी रहेछु । <br /><br />कहिले काहीं सपनामा आउने एउटा बूढो छाया चित्र, <br />कहिले बस स्टेसनमा लर्बराउदै आउने दिब्य सालीक <br />मसँग हठात सोध्छ- 'बाबु बस छुट्यो कि आउँदै होला ?'<br />अनि म तरङित हुन्छु <br />आमा सोधिरहेकी छिन् 'बस छुट्यो कि छुटेन', <br />कहाँ जाने बस !? <br />शायद चारधाम जाने बस <br />शायद दुर-दुर को तिर्थ जने बस !!?? <br />भित्रै सम्म निचोरिएर म तरंग हुन्छु <br />र देख्छु जता पनि आमा "आमा" नै हुन्छिन<br /><br />आमाहरुको केबल त्यही एउटा सपना छ <br />चारधाम तिर्थ ब्रत गर्ने <br />त्यो पनि केबल सन्तान को लागिमात्र <br />आफु र आफ्नो लागि माग्न बिर्सेंको त <br />उनले सधियौ बितेको छ ।<br />वास्तवमा उनलाई आफु पनि जिउदो छु भन्ने होश सम्म हुन छाडेको छ । <br /><br />मलाई यकिन छ <br />तिम्रा अधरमा उम्रने प्रत्यक मुस्कान <br />त्यो मेरो लागि हुन्थ्यो/ हुन्छ/ भैरहनेछ <br />तिम्रा नयनमा टुसाएका प्रत्यक आसुँका थोपाहरु<br />मेरो सानो भन्दा सानो दु:खको लागि हुन्थ्यो/ हुन्छ/ भैरहने छ । <br /><br />कसरी यस्तो हुन सकेको? <br />मैले खाए तिमी अघाइ रहने, <br />मैले हासे तिमी खुशी भैरहन सक्ने <br />मैले बाँचे तिमी जिउदो भैरहने,<br /><br />आमा <br />कहिले देखि तिमीले आफु बाँच्न छाडेकी ?<br />कहिले देखी तिमी केबल म मात्र बाँचि रहेकी?<br /><br />जिन्दगीको डुंगा केबल मेरा लागि मात्र खियाएर <br />बहनाले कति अधकल्चा सपनाहरु <br />पछाडि घचेडी रहयौ तिमीले <br />म सधैं सँगै बसेर <br />खाली अगाडि हेर्ने बाहनामा <br />सधैं सधैं तिम्रा अधमरा सपनाहरुलाई <br />नजरअंदाज गरिरहेँ/ गरिरहेछु आमा!<br /><br />मलाई थाहा छ, <br />मलाई थाहा छ- कुनै दिन तिमी पनि केबल तिमी थियौ <br />तिम्रो तारा जस्ता आँखामा <br />जून जस्तै धपक्क बलेको सपना थियो <br />तिम्रो त्यो सोर्णिम अधरमा <br />तिमीले तिम्रै लागि हास्ने गरेको हाँसो थियो <br />तिम्रा तकिया मुन्तिर <br />तिम्रा आफ्नै सपनाको अशिम भन्डार थियो<br />जब तिमीले आफुलाई ममा समाहित गरयौ<br />एकाएक कसरी तिमी मान्छेबाट देउता भयौ आमा ?<br /><br />अथवा यस्तो पो लाग्छ आज भोलि <br />देउता 'देउता' मात्र हुन सक्छ 'आमा' हुन सक्दैन <br />'आमा' हुन शायद दैबले पनि पुन्य गर्नु पर्छ !!??<br /><br /><object height="81" width="100%"> <param name="movie" value="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F14601847&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700"></param> <param name="allowscriptaccess" value="always"></param> <embed allowscriptaccess="always" height="81" src="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F14601847&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700" type="application/x-shockwave-flash" width="100%"></embed> </object> <span><a href="http://soundcloud.com/satakosahitya/audio-recording-on-tuesday-1"></a> <a href="http://soundcloud.com/satakosahitya"></a></span>satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-3135033982284152162011-03-22T00:02:00.000-07:002011-03-22T00:27:03.193-07:00बिथोलिएका दिनचर्या<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjs8im2rJ5Ik3yShQgNCJhhv50EvapvH4VH8gVNyfSQSMW6o3m3LsgCffQ-rLmywcOH9kPHWGz4PN9RhBhzG-9i3_WwqFumiaTvuYhv70bETvb593xmh0zAdWBLynFy3usN9FDkzYiMJU/s1600/155057_1726639329093_1331719619_31990456_8126233_n.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 133px; height: 192px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjs8im2rJ5Ik3yShQgNCJhhv50EvapvH4VH8gVNyfSQSMW6o3m3LsgCffQ-rLmywcOH9kPHWGz4PN9RhBhzG-9i3_WwqFumiaTvuYhv70bETvb593xmh0zAdWBLynFy3usN9FDkzYiMJU/s320/155057_1726639329093_1331719619_31990456_8126233_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5586796950658522402" /></a><br /><br />- भीमप्रसाद घिमिरे <br /><br />घर-अफिस<br />अफिस अनि घर <br />साँघुरा दिनचर्याभित्र <br />यन्त्रवत मान्छे <br />अनपेक्षित पुनरागमन<br />अनपेक्षित अभिलाषा<br />दसकपछि फर्किएको खोलो <br />निर्मल , कञ्चन, शान्त, शीतल<br />अर्थहीन नाता<br />भयावह परिणाम <br />लापरवाह मन<br />बाटो विराएरै हिड्न खोज्छ <br />उनलाई सुनिरहुँ झै लागिरहन्छ <br />दिउँ दिउँ नै लागिरहन्छ ।।<br /><br />दुइ किनारका यात्री <br />मन छाम्ने अध्यायको अवसान <br />मुर्दा फेरि ब्युँतियो <br />पाइला फेरि बहकियो<br />सवारी छुटेको यात्रु <br />फेरि सहयात्री पाए झै गर्छ <br />अन्यौलको गन्तव्य <br />बिरानो बाटोमा <br />रित्तिएको पत्तो हुन्न <br />दसकको अन्तराल नाघेर <br />एकाकार यात्रा <br />दिउँ दिउँ नै लागिरहन्छ ।। <br /><br />मध्यरात टिङ टिङ टिङ टिङ<br />मोवाइल बजेको रहेछ <br />यु हेभ अ न्यु म्यासेज <br />सन्देशको संकेत <br />माफ गर, मलाइ निन्द्रा लागेन<br />सक्छौ भने फोन गर<br />एक्लो मान्छे बहकिएको मन <br />बिथोल्छ्यौ किन मेरो रात <br />जानी जानी अबुझ बन्न <br />फेरि आतुर मन <br />दसकपछिको एकाकार यात्रा <br />दिउँ दिउँ नै लागिरहन्छ ।। <br /><br /><br />मुलुक बदल्ने हुंकारका बीच <br />अगुवा कुर्लन्छन <br />मागेर होइन अब अधिकार खोसेर लिने <br />त्यही गरेकी हौ कि कसो ,<br />मलमसँगै नुनचुक लगाउने <br />वर्तमान छुटाइ अतितमा पुर्याउने <br />मुस्कान त्यो उस्तै छ <br />स्पर्श यो मादक छ <br />दसकपछिको एकाकार यात्रा <br />दिउँ दिउँ नै लागिरहन्छ <br />संसार भुलेर <br />साथ दिउँ दिउँ नै लागिरहन्छ ।।<br /><object height="81" width="100%"> <param name="movie" value="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F12349537&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700"></param> <param name="allowscriptaccess" value="always"></param> <embed allowscriptaccess="always" height="81" src="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F12349537&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700" type="application/x-shockwave-flash" width="100%"></embed> </object> <span><a href="http://soundcloud.com/satakosahitya/audio-recording-on-tuesday"></a> <a href="http://soundcloud.com/satakosahitya"></a></span>satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-6055227294499388642011-03-15T19:13:00.000-07:002011-03-16T03:58:09.839-07:00तर जापान जिवितै छ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4lPNKAjckxQUmLMEJdH8vRfohgVwffzAMOeqDAqDzpTveNcV1L5MIe0duf483DclIxheptlR-j0vCn3yT__6irQJeyePp3k-ZVNFuj0cVghbG7sBaoQvDNDbfWrO7AX9MUHg3ftc_qRk/s1600/162792_122882511109069_100001619632865_169712_4639985_n.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 124px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4lPNKAjckxQUmLMEJdH8vRfohgVwffzAMOeqDAqDzpTveNcV1L5MIe0duf483DclIxheptlR-j0vCn3yT__6irQJeyePp3k-ZVNFuj0cVghbG7sBaoQvDNDbfWrO7AX9MUHg3ftc_qRk/s320/162792_122882511109069_100001619632865_169712_4639985_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5584499245033478114" /></a><br /> - प्रदीप चापागाइँ <br /><br />कालो प्रहर<br />ती जूनले धोएका रातहरु<br />झिसमिसेमै मर्छन्<br />हिमाल सुनको लुगा लगाउँछ<br />अनी यी आँखाहरु<br />अखबारमा ओछ्याउँछु<br />आज पत्रीका नै भिन्न छ<br />धुँवा गनाउँछ<br />रगत बगेको छ<br />पानी पानीमा<br />कसैको बस्ती डुबेछ<br />पापी दैवले सबै लुटेछ<br />म पढ्दै थिएँ<br />भित्र मुलुकमा प्रकृती बहुलाएछ ।<br /> <br />मेरो देशमा<br />तिम्रो देशमा<br />उनिहरु स्कुल बनाउँछन्<br />सडक खनाउँछन्<br />खुसी दिन्छन्<br />तर बिडम्बना<br />आज,उनिहरुकै खुसी लुटिएछ<br />म भारी मुटुले<br />पत्रीका पल्टाउँछु<br />मेरो जापानी साथीको<br />आँसु चुहिन्छ<br />उस्को घर बगाएछ<br />उस्को भर बगाएछ<br />म पढ्दै थिएँ<br />भित्र मुलुकमा दैव खनिएछ ।।<br /> <br />सुनामी पछिको<br />अर्को बिहान<br />उजाड भग्नावशेषका खातहरु<br />ओल्टाई पल्टाई हेरीछन्<br />ति जापानी दिदीले<br />न उनको किताब भेटिछन्<br />न उनको गुलाब भेटिछन्<br />लप्प टाँसिएको<br />रुखकै जरा छेउ<br />बहिनीको कपाल भेटिछन्<br />आमाको रुमाल भेटिछन्<br />रोईछन्<br />कराईछन्<br />म पढ्दै थिएँ<br />भित्र मुलुकमा मुटु चिरिएछ ।।<br /> <br />ठिकै छ<br />यहाँ बस्ती बग्दैमा<br />अस्तित्व बग्दैन<br />रुख ढल्दैमा<br />बिउ मर्दैन<br />पापी प्रकृती<br />तैँले बुझे हुन्छ<br />मेरो साथीको देश<br />त्यो देश नै रहन्छ<br />तैँले बुझे हुन्छ<br />एक छेउ हल्लिँदैमा<br />यहाँ जगत हल्लिँदैन<br />तैँले बुझे हुन्छ<br />तैँ सँग लड्न<br />यहाँ जापान अडिग छ<br />रुख मर्ला<br />घर बग्ला<br />मेरा साथीहरु बग्लान्<br />तर जापान जिवितै छ । <br /><br /><object height="81" width="100%"> <param name="movie" value="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F12032869&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700"></param> <param name="allowscriptaccess" value="always"></param> <embed allowscriptaccess="always" height="81" src="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F12032869&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700" type="application/x-shockwave-flash" width="100%"></embed> </object> <span><a href="http://soundcloud.com/satakosahitya/track"></a> <a href="http://soundcloud.com/satakosahitya"></a></span>satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-73590786120249352652011-02-22T02:18:00.000-08:002011-02-22T03:56:22.318-08:00दुःस्वप्नहरुको निर्मम आत्महत्या<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ3w2irAWw_uHKqP5HdZfnrcC8eqVAGLyfNWSJfKc1b1L4o6McHkq6jCYVyU9iKfNtbzFIhqgIU3LwD_YBUXkTOAOUBlYR47rNW5oZlTrO3EiCVE34Ew3YV-OmiqIc8MPJ4C1ku75kGac/s1600/41708_100000397735513_3544037_n.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 140px; height: 168px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ3w2irAWw_uHKqP5HdZfnrcC8eqVAGLyfNWSJfKc1b1L4o6McHkq6jCYVyU9iKfNtbzFIhqgIU3LwD_YBUXkTOAOUBlYR47rNW5oZlTrO3EiCVE34Ew3YV-OmiqIc8MPJ4C1ku75kGac/s320/41708_100000397735513_3544037_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5576458034007540994" /></a><br /> <br />– रुपिन्द्र प्रभावी ‘कटु’<br /><br />धमिलिएको आँखाले ऊ<br />जलतरङ्ग चल्मलाउँदा<br />ज्वारभाटा छचल्किँदा<br />पानी धमिलिएको दृष्य<br />आँखाभरि सजाउँदै<br />माछा मार्ने दुःस्वप्न टोलाइरहन्छ ।<br /><br />सङ्लो पानी त देख्नै सक्दैन ऊ<br />कञ्चन दह त कल्पना गर्नै सक्दैन ऊ<br />कुदृष्टिको भ्यागुता <br />हाम्फालेर स्वयम्<br />धमिल्याउँछ निर्मल जलाशय<br />र<br />माछा मार्ने दुःस्वप्न निदाउँछ ।<br /><br />उज्यालो उसको सपना हैन <br />आरोहण उसको चाहना हैन<br />घामको उज्यालो छेक्छ<br />जून, ताराको उज्यालो छेक्छ<br />मान्छेको आँखाको नानीभित्रको<br />चमक पनि देखिसहँदैन ऊ<br />ऊ हरेकपटक<br />‘ब्ल्याक आउट’को प्रतीक्षामा<br />बस्ती हुँडल्छ अङ्कुशेले<br />र <br />अन्धकारको चस्मा भिरेर<br />तस्करी नाच्छ दिनदहडै<br />बस्ती–बस्तीमा ।<br /><br />जब रेटिन्छ <br />उसको धमिलो सपनाको घाँटी<br />सङ्लो करौंतीको धारले,<br />जब उडाइन्छ <br />उज्यालो बारुदले <br />उसको अन्धकारभित्रको <br />अङ्कुशे चाहना<br />ऊ<br />खस्छ तस्करीक ाझरनाहरूबाट<br />रगतका छिर्काहरूसँगै,<br />तब <br />उसकै निर्मम हत्याको अभिलाषामा<br />सारा दुःस्वप्नहरू<br />निर्मम–निर्मम आत्महत्या गर्छन्<br />उज्यालो चट्याङ्सँगै ।<br /><br /> समिभञ्ज्याङ्–५, लमजुङ<br /> हालः अध्यक्ष, गजल सन्ध्या, पोखरा<br />rupindrakatu@gmail.com<br /><object height="81" width="100%"> <param name="movie" value="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F10932354%3Fsecret_token%3Ds-c1mPU&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700"></param> <param name="allowscriptaccess" value="always"></param> <embed allowscriptaccess="always" height="81" src="http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F10932354%3Fsecret_token%3Ds-c1mPU&show_comments=true&auto_play=true&color=ff7700" type="application/x-shockwave-flash" width="100%"></embed> </object> <span><a href="http://soundcloud.com/nisprabhsaji/audio-recording-on-tuesday/s-c1mPU"></a> <a href="http://soundcloud.com/nisprabhsaji"></a></span>satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-70002333766465864972011-02-07T17:05:00.000-08:002011-02-07T17:11:28.994-08:00भन् भगवती ! (निबन्ध)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBfeFIsBLltZe0TiLDkDcq9R7us3b-VyqhLW1YTUHjAyhObAPMaAiSEBdMHUReoSEv3wgeghMAKv5ugcvhSEeQ5Z2jZOU0VlLCTEjZFpUYbe-xjUx9COKfv-yhz_-HrGfIy9xMEyWyVis/s1600/mail.google.com.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 107px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBfeFIsBLltZe0TiLDkDcq9R7us3b-VyqhLW1YTUHjAyhObAPMaAiSEBdMHUReoSEv3wgeghMAKv5ugcvhSEeQ5Z2jZOU0VlLCTEjZFpUYbe-xjUx9COKfv-yhz_-HrGfIy9xMEyWyVis/s320/mail.google.com.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5571120047414210786" /></a><br /><br /> <br /> — युवराज नयाँघरे<br /> <br /><br /> आज चैँ चर्कियो कलह !<br /> यो कलह मानिस नहुँदाको । बरु मानिस हुँदा झगडा हुँदैन्थ्यो होला । आज पल्टा खाइरहेको अवस्था छ गाउँमा । <br /> आँगन जोडिएको दुई घरमा मानिस छैनन् । सबै पसेका छन् खाडी र जोहो गरेका छन् साँझबिहानको चुलो तताउने । तर यतिबेला लासको बाकस आएर बसेको छ आँगनमा ।<br /> अनेक अड्कलबाजीका शब्दको पालोपहरो छ, छ ।<br /> भगवती र अमरावतीका कुरा सुनिरहेको छु म । सँधैको विपन्न, बिजोग र बेहालमा समयका पाङ्ग्रा गुडाए यिनले । गाउँमा मान्छेको हाहाकार भएर के—के ठानिरहेछन् यी सरल अनुहार !<br /> अर्थ आँफै लगाइरहेछु म ।<br /> ‘मलाई त छोरो गएदेखि खाएको अन्न नि माटै चबाए झँै लागिरा छ ! धर्ती फाटेर आफू तल—तल गए झैँ भाकोभाकै छ ! भन् त भगवती, तँलाई कस्तो हुन्छ ?’<br /> कुरो एउटै छ ।<br /> अर्थात् दुबैका छोराहरु पसिना खर्चेर धनको बिटो बोक्न गएका छन् । आशाको मसिनो ध्वनि वरपर जताततै तरङ्गित छ नै । <br /> अमरावती बोल्छे ।<br /> ‘मैले रगतको फाल्साबाट बनाएकी हुँ । पानी खाँदा नि पिरोलिन्छु । अन्न निल्दा नि भुटभुटिन्छु । कुन रात, कुन दिन सारा घर रित्तै !’ <br /> भगवतीको उत्तर सुन्छु ।<br /> मरेको लास भगवतीको छोराको सँगी थियो । बाकसमा कोचिएर आएको मुर्दा अमरावतीको छोराको दौँतरी थियो ।<br /> समयका कुइनेटामा प्रश्नका गजबार अब भटाभट देखापरे । सुरक्षित को होला ? को सद्दे आउला ? अथवा सबल अनुहारले यो आँगनमा खित्का छोड्न सक्ला ?<br /> म एउटा कुनाबाट ती दुई विधवाका कुरा सुनिरहेको छु । <br /> आँखा त छोपुँला तर रगतपच्छे सभ्यताको दृश्य कसरी बिर्सनु ! कान त थुनुँला तर आँसुका आहालका सुँकसँुकाइ कसरी भुल्नु ! ओठ त चूप लगाउँला तर आपट्टे भक्काना कसरी थाम्नु ! <br /> ‘भन् भगवती ! कत्ति हैरानी खपिरहेकी छस् तैँले ? मेरा घरका बस्तुभाउ सार्ने मान्छे मैले कतैबाट नि पाइनँ । घाँस, कुँडे र सोत्तर नभएपछि पशुले नि हाम्रा लागि मनुष्यत्वको दर्जाबाट तल झार्दो रहेछ । एकदमै तलंंं ! मलाई यतिखेर भैँसीको किलो बनाइदिने एउटा तन्नेरीको खाँचो छ चरम—चरम ।’<br /> अमरावतीको वेगवान बोली छ ।<br /> हरेक अवस्थाले विध्वस्त लाग्छ बस्ती । पहिरो थेग्ने पाखुरा, जँघार रोक्ने जोस र भल थाम्ने आँट नभएको दृश्यमा उभिएको छु म ।<br /> ‘मलाई समस्याले जति थिचेको छ । उम्किन मिल्ने सुझावको कुनै एउटा स्वर सुन्न सक्दिनँ म । मैले मेरो भविष्यका हरेक मानाचामल पठाएँ । अब पर्खेर बस्नुको विकल्प छँदै छैन !’<br /> भगवतीको सोझो आवाज सुन्छु ।<br /> गाउँबाट छानिएर गएको पुस्तासँग समयको कुनै व्यवधान ओर्लिएको छैन किञ्चित । जे विपत्ति, जे असहज र जे चौपट भोग्नु प¥यो—बस्तीका सबै खाले हृदयले स्वीकार्नै प¥यो ।<br /> मानिस हुँदाको मूल्य कति—कति !<br /> यो बेला यी सबै अकाल वा खेदशून्य कथा सबै बार्दलीले बोलिरहेकै छन् । यतिखेर चकमन्नतामा मानिसविहीन बुइँगल देखिइरहेकै लाग्छन् ।<br /> ‘चाडपर्वले आँखा तर्छन् । कसका निम्ति पकाउनु ? कसलाई भनेर पर्खनु ? अथवा टपरी, बोहोता वा दुनामा परिकारको भाग लगाएर पर्वको अर्थ खोज्नु ? भो, मलाई भताभुङ्ग हुँदै गइरहेको संसार चाँडै सकिए हुन्थ्यो भन्ने लाग्न थालिरा’छ ।’<br /> अमरावतीलाई सुनाई भगवतीले ।<br /> नबोली भएकै छैन दुबैलाई । आखिर सुन्ने र सुनाउने समाजको सबभन्दा शक्तिशाली रुप यिनै दुई अनुहार हुन्—हजार थप्पड खाएका मुजे गाला र भास्सिइरहेका आँखा र उठिरहेको च्युँडोसहितका वृद्घा विधवाहरु ।<br /> कठोरतालाई पाए पगाल्नु हुन्थ्यो ! <br /> ‘भन् त भगवती ! तेरो छोराले कसको मात्र भाषण सुनेन ? कसको नारा लाएन ? कति हण्डर खाएर कहाँ—कहाँ टाढाका बग्गीखाना र जेलखानामा थुनिनु प¥यो । कुन्दाको कुटाइ र बाघेझप्पुको झम्टाइले कति दिन आलसतालस भयो तेरो छोरो ! तैपनि त्यसले कतै भुइँ कोरेर थाकेन !’<br />भगवतीको छोराले गाउँमा नयाँ समाजको मौसम छ¥यो । बल्ल जीवन—जीवनजस्तो, ढुकढुकी—ढुकढुकीजस्तो र दृष्टि—दृष्टिजस्तो भएर गतिशील भएको ठानेथे सबैले । <br />विस्थापित एक पटक फेरि भयो त्यो नयाँ सोच ।<br />‘हो, खेतमा खेती गरौँ । आँगनमा कुरा रोपौँ । बारीमा तरकारी छरौँ । मेरा छोराले लगाएको नारा यति थियो । मात्र यति थियो । अमङ्गल कुरा थिएन त्यो !’<br />म भगवतीका कुरा सुन्छु । म अमरावतीका आवाज सुनिरहेको छु । यी वृद्घा आमाहरुका निष्कपट बोलीमा शक्तिशाली दर्शनका केस्रा—केस्रा ओर्लिएको अनुभूत गरिरहेको छु ।<br />ताँतीमा मिसिएथे दुई किशोरहरु !<br />सम्भाव्य परिणामले पार्ने वृतान्त यतिखेर भेटिन्छ । बितिरहेको कालखण्डमा नापजोख भइरहेको चरित्रले चनाखा आँखा लगााएको पाइरहेको छु म । <br />‘भन् त भगवती, तेरो छोराले कसको मात्रै आदेश सुनेन होला ?’<br />‘भन् त अमरावती, तेरो छोराले कसको मात्रै उर्दी दिमागमा घुसाएन होला ?’<br />दुबैका प्रश्न छन् दुबैलाई ।<br />म यी उही स्थिति र उही अवस्थामा सास फेरिरहेका बस्तीका सबभन्दा उँचो मानवीय अनुहारलाई पढिरहेको छु । अनुहारले भनेका छन्—‘ हाम्रा निम्ति त्यही कृतज्ञता हो, दिनु र फेरि पनि दिनु !’<br />यो अर्थ यसरी पनि लाग्न सक्छ—‘सन्तानका सबै खुशी, उल्लास, श्रम र पसिना दिनु !’<br />मानिस भएर बाँच्ने चाहनाको अपेक्षा गरिनु कृतघ्नताको गाढा टीको टाँस्नु थियो निधारमा । मैले पुछ्रने प्रयत्न नगरेको होइन—तर शक्ति, सामथ्र्य र तेज थिएन कसैसँग ।<br />मानिसहरुको धारणा छ—तेल थपेकै भरमा दियोको प्रकाश झन् उल्लसित भएर बल्छ । तर भगवती तथा अमरावतीको आफ्नो गच्छेअनुसारको तर्क हेर्दा लाग्ने गर्छ—हावाको चापले पनि ह्वारह्वारी बल्ने गर्छ बत्ती ।<br />एउटा आँगनमा दुबै उभिएका छन् । सामान्य समाजमा पार्ने स्थितिले स्पर्श गरेको छ, छ ।<br />शरीरको रगतमा कति क्रोध छ ? अथवा कति पश्चाताप छ ? अनुहारका मुजा छोएर अड्कलसम्म गर्ने हो ।<br />अमरावती र भगवतीको वर्तमान त्यस्तै छ ।<br /> ‘धर्तीजस्तो चोट हाम्ले मात्रै भोग्नु पर्ने । के मात्रै सहेनौँ हामीले । भातका डल्लामा आँसुको झोलले भिजाएकै हो । घुटुक्क पिउँदै, सुरुप्प पार्दै र सान्त्वनाका हिँक्का स्वीकारेकै हो नि ! भन् त भगवती !’<br />अमरावतीका बोली सुन्छु अत्यासले अँगालिएको ।<br />बिस्तारै बजारजस्तो आकार बन्यो त्यो रुवाबासीमा । मानिस नभएका होइनन्—जिउँदो मान्छे दगुराउने थुप्रै थिए । तर यतिखेर मरेको मानिस थन्काउने कोही देखापरेका छैनन् ।<br />एकले अर्कालाई हेर्ने पुरानै रोग छ । त्यो रोगलाई सबै दिइरहेछन् निरन्तरता । सारा गाउँ, टोल र बस्ती त्यसबाट निरपेक्ष छैन । अँह, छँदै छैन ।<br />अब कसरी भाग्छन् यी दुई आमाहरु !<br />भगवतीले भाग्ने कसरी ? अमरावतीले भाग्ने कसरी ? उही समाजलाई उस्तै भोजन, पोषणले हेरविचार गरिदैँछ । अब कसरी रहनु उकुसमुकुसबाट बेखबर !<br />‘सुन् भगवती ! हाम्रा छोराले बाटो नबनाएका होइनन् । कुलो पैनीका फोहोर नहटाएका होइनन् । झार उखेलेर, उबडखाबड सम्म्याएर अनि लहरा पन्छाएर यो गोरेटो यति प्यारो नबनाएका होइनन् । तैपनि तिनका हातमा कुनै फूलको स्वागत कहिल्यै भएन । हुँदै भएन नि !’<br />अटुट थाहा पाइरहेको छु म वृद्घा आमाहरुका रोदन ।<br />हजार भँुवरीमा परेका हृदयको आगो साथको बोली छ, स्वर छ र तर्कनाहरु छन् । अकाट्य विचारका पाङ्ग्रामा दगुरिइरहेछन् यी आमाहरु ।<br />‘भन् भगवती भन् ! यो बस्तीमा एउटा छोराले दिने सबै पसिना हाम्रा छोराले दिएकै हुन् । बाँकी केही थिएन । एउटा माटोको डल्लोदेखि एउटा बिरुवाले पाउने स्याहार सम्भारसम्म हाम्रा छोराबाटै पाए । सुरक्षा, स्नेह र साथ सँधै पाए !’<br />अमरावतीका कापिरहेका आवाज छन् । असुरक्षा, अन्याय र आपतका तिखा सुइरामा थला परेका लाग्छन् ती आवाजहरु ।<br />आँगनमा चाङ छ वेदनाको । <br />‘सबै खोसे । अरुले त खोसे—खोसे, आफ्नाले झन् क्यै नराखी खोसे । एक थोपो नराखी खोसे । हामीलाई सर्वाङ्ग पारेर थुते !’<br />अमरावतीको आवेग छ अनवरत ।<br />मानिसलाई अभाव बोध त्यतिखेर हुन्छ—सबैतिर समाप्तिको सूचना आउँछ जब ।<br />भगवती र अमरावती त्यही अवस्थाका केही अनुहार हुन् । त्यस पर अरु कुनै चरित्र वा भूमिका तिनले पाउँदैनन् । किञ्चित् पाउँदैनन् ।<br />आफ्नै छातीका कौलासा सुनाउँछन् ती ।<br />‘मेरा घरको गारोमा बर्खाको भेल पसेको—पसेकै छ । मैले जतिसुकै माटो, ढुङ्गा र बालुवाको थुप्रो राखे पनि बग्न छोडेको छैन त्यो पेटी । अब माटो नहालेको कुरामा भन्दा राख्ने पद्दतिबारे ठीक नभएको तर्कले घेरिएको छु म । तन्नेरीका हातले राखेजस्तो माटो हामी बूढीहरुका कामले कसरी पूर्णता पाउने ?’<br />एउटा गहन कुरा आयो ।<br />सिङ्गो जीवनले जानेको तर्क । सारा उमेरले पहिल्याएको विचार । पुरै समयले पर्गेलेको सिद्घान्त ।<br />बनिसकेको बाटोमा हिँड्नेहरुले बाटोबारै लगाउँछन् अनेक खोट । तर तिनले फर्केर कुनै एउटा ढुङ्गो सडकको कुनै पिँधमा कहिल्यै राख्तैनन् । आँगनमा इनारको पानी खाएर दोष देखाउने मान्छेको कुनै कमी छैन हाम्रो वरपर । तर ओखती, सम्भार वा परीक्षणका निम्ति हतपत मनले ताउरमाउर गरेको देखिन्न ।<br />आँगनको बाकस कसले उठाउने ?<br />अलिक उमेर वा शक्ति बोक्ने तिनै विधवा आमाहरु ह्ुन् । ती झनै भित्री अन्तष्करणदेखि नै थला परेका छन्, गलेका छन् र खुम्चेका छन् । नहारे पनि पराजयको बादल र चट्याङ छन् तिनमा । जिते पनि विजयको बोली तिनको वरपर आउन सकेको छैन ।<br />‘भन् भगवती ! सरम लाग्नुपर्ने होइन । निल्न नसक्ने कुरा किन खानु ? हाम्रा छोराको हरेक थोक खाएर पनि पुगेन यिनलाई । अब के बाँकी छ यिनले खाने ?’<br />आकुलतामा मान्छे न्याय वा निसाफका कुरा गरिरहँदैन । आफ्नै अदालतमा प्रमाणका अनेक अर्थ बोलिरहेको हुन्छ ।<br />युद्घले थाकेको छ मन र शरीर ।<br />सिङ्गो बस्तीमा जब थामियो युद्घको अग्निप्रलय । अनि सुरु भयो आफनै खोजखबर र अर्थहरुको बेलिबिस्तार । धेरै कुरा गुमेपछि, अब के बच्न सक्छ ?<br />यही एउटा तर्कले सबैलाई उछिनेको छ निरन्तर !<br />‘हामी कुनै बेला बिजोगमा पर्न सक्छौँ । कुनै दिन बाँकी रहेन—नकल्पेको, नरोएको र नटोल्हाएको ।’<br />विधवा भगवतीको कलेँटी परेका ओठको आवेग सुनिरहेको छु म ।<br />आँगनमा मसिना केटाकेटी छन् । भविष्यहीन पाइलामा डोर्रिएका किशोरी छन् झन् बेस्मारी । धेरै र झन् धेरै छन् वृद्घ र वृद्घाहरु । त्योभन्दा बढी देखिरहेछु म विधवाहरु ।<br />हारेर अनि दबिएका थुप्रै विधवाले सेतो कपडामा बेहृेर अरुका आँखाबाट केही साथ खोजेजस्तो लाग्छ । किनभने सिङ्गो जीवनको बोझ तिनका थाप्लामा बसिरहेछ ढसमस्स ।<br />लासको बाकस छँदैछ ।<br />कुनैबेला दिनहुँ आउँथे यस्ता बाकसहरु । बस्तीमा त्यतिखेरैदेखि अभाव हुन थालेको हो—बाकस बोक्ने, चिन्ने र थन्काउनेको । अर्थात् युवा ज्यानको ।<br />युद्घले पटक—पटक नङ्ग्रा गाढेर सबै विध्वस्त पारिएको परिवेशमा बोल्नेहरु गलिसकेका छन् मज्जैले । जडता, कठोरता र संवेदनहीनताको कम्पन छ जताततै । यस्तो बेलामा बोल्ने को ?<br />बाकसको लास बोल्यो—‘भन् भगवती, भन् ! पाखण्डीहरुलाई अझै भन् !’satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-18415058433368552912011-01-31T01:34:00.000-08:002011-01-31T01:51:40.107-08:00गजल<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvyCIeOdg4-EGtMq6ql4Rri1zKeIanVZ71wzCPu4uC5a1_7J97UGlyicxOTqGCd9_8qYAi516g01gztMB5siuLdF2De8kR_XibVaYPA6ByahTgx6t8571rcJAgF75TPyaphclVvgqpRqk/s1600/mail.google.com.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 129px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvyCIeOdg4-EGtMq6ql4Rri1zKeIanVZ71wzCPu4uC5a1_7J97UGlyicxOTqGCd9_8qYAi516g01gztMB5siuLdF2De8kR_XibVaYPA6ByahTgx6t8571rcJAgF75TPyaphclVvgqpRqk/s320/mail.google.com.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5568285237607047778" /></a><br /><br />-केशब शर्मा<br /><br /> <br />काँध माथि चढि जंघार, तर्छन् किन मान्छे यहाँ<br />रात पर्दा उसकै चीर, हर्छन् किन मान्छे यहाँ |<br /><br /> <br />सबैलाई आफ्नै ठानी जब सर्छु नजिकै म<br />नचिने झै गरी पर, सर्छन् किन मान्छे यहाँ |<br /><br /> <br />आफ्नो भन्नु आफ्नै मन हो, पराईको आफ्नो हुन्न<br />त्यसकै लागी हत्ते गरी, मर्छन् किन मान्छे यहाँ |<br /><br /> <br />स्वाभिमानको दुहाई दिदैं जसलाई सधैँ सराप्दछन<br />फेरि उस्कै पाउमा शिर, धर्छन् किन मान्छे यहाँ |<br /><br /> <br />कसम खान्छन देशको र जनताको भलो गर्ने<br />मौका पाउंदा आफ्नै पेट, भर्छन् किन मान्छे यहाँ |<br /><br /> <br />यस्तो लाग्छ समबेदना बिबेक सबै गुमाई सक्यौं<br />जीवन्त छन् अझैं जस्तो, गर्छन् किन मान्छे यहाँ |<br /><br /><br /><br />ब्रिसबेन, अस्ट्रेलियाsatakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-55842772747871840362011-01-20T03:01:00.000-08:002011-01-20T03:11:26.206-08:00खबरहरूको एकदिन<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC1CGFO1uYKr_jwI1A_JA4GmcLpmln8Isv7Hl4QEz-8b9uVMxr0kvcar7kN9FUS9k9FuG1IpT8ZL9ZSqMa3dRFe8NOPF9LA5U1EPCRPqNApS32_0s1HYFsUBMdENWxI9Bd6xjefmxZxYg/s1600/Ramesh+shrestha+photo.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 103px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC1CGFO1uYKr_jwI1A_JA4GmcLpmln8Isv7Hl4QEz-8b9uVMxr0kvcar7kN9FUS9k9FuG1IpT8ZL9ZSqMa3dRFe8NOPF9LA5U1EPCRPqNApS32_0s1HYFsUBMdENWxI9Bd6xjefmxZxYg/s320/Ramesh+shrestha+photo.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5564224093693274354" /></a><br /><br /><br /> -रमेश श्रेष्ठ<br /><br />खबरहरुको एक दिन<br />खबरै खबर थियो<br />धेरै अघिदेखि<br />सिएर राखिएको घडीको ओठ<br />पग्लिरहेको थियो<br /><br />बाटाहरू<br />टेकिएका फूलहरु <br />सपना र आँसुमा <br />खुट्टाका दु:खहरु गाउँदै थिए<br />असङ्ख्य आँसुहरुका चमकमा<br />केही तिर्खा र तरवार उध्याउँदै थिए<br />तलसम्म झरेर पहाडका उँचाइहरु<br />हतार हतार <br />आफ्नो यौवन जोखेर देखाउँदै थिए<br />ह्रदयबाट निस्केर एकदिन एउटा कालो हुरी<br />त्यही वरिपरि ढुकिरहेको थियो<br /><br />खबरहरुको एकदिन<br />आफूसँग रोएर घडीको ढुकढुकी<br />रोकिनु अघिको पृथकता पर्खिरहेको थियो<br />बादलहरु पग्लनुको सिमाना कोरिरहेका थिए<br />प्रकाशहरु चञ्चलता टुक्राटुक्रा पारेर<br />सीमाहीनता गाँसिरहेका थिए<br />जङ्गलमा बाटो हराएको त्रासमा<br />रुखहरू अत्तासिरहेका थिए<br />हृदयबाट उडेका चराहरू<br />भाँचिएको प्रेमको लामो सुस्केरा बुन्दै थिए<br />हाँस्नेहरूका ओठमा<br />मरुभूमिको मध्यान्ह झैँ लाग्ने<br />बेसुरा काँडाहरु उम्रिरहेका थिए<br />प्रिय प्रदर्शनीको अभिनयमा<br />कविहरु आँखा झुकाइरहेका थिए<br /><br />खबरहरुको एकदिन<br />खबरै खबर थियो<br />धेरै अघिदेखि थामेर राखेको <br />भूमिगत आस्थाको बाँध<br />भत्कनुको संघारमा <br />चह¥याइरहेको थियो<br />धेरै अघिदेखि <br />सिएर राखिएको घडीको ओठ<br />पग्लिरहेको थियो<br />खबरहरूको एकदिन<br />ज्यादै अवसादग्रस्त थियो<br />भ्रमहरुले पनि<br />प्रिय भ्रमको भुइँचालो पर्खिरहेका थिए ।satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-16527631436523380122010-12-28T22:44:00.001-08:002010-12-28T22:45:49.924-08:00पुनर्गमन (कथा)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwh5Th2s-IaB25sxu4_NVnSlrSxQJ30RHjbxsAYmvOlynWADxcBb8g1XBeW3dzHcLF8O6ZGRvKZZWWTH3QCGoSZ-8_bue1p2Ps4HD9nKGaT7QUOvdqVGS9H5Uwz0lKFio1Jp7iICEgzr4/s1600/Ghanasyam+sharma.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 106px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwh5Th2s-IaB25sxu4_NVnSlrSxQJ30RHjbxsAYmvOlynWADxcBb8g1XBeW3dzHcLF8O6ZGRvKZZWWTH3QCGoSZ-8_bue1p2Ps4HD9nKGaT7QUOvdqVGS9H5Uwz0lKFio1Jp7iICEgzr4/s320/Ghanasyam+sharma.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555991768360645362" /></a><br /> <br /> - घनश्याम शर्मा<br /><br />“बा काठमाडौँ जाऔँ । एक्लै गाउँमा कसरी बिताउनु हुन्छ । यो बुढ्यौली शरिर बोकेर कती खेतबारी बस्तु डिंगा भन्नुहुन्छ । आखिर एकदिन त छुट्ने नै हुन् ।”<br /> बाको फुङ्ग उडेको अनुहारभित्र गाडिएको आँखामा डरले आँखा जुधाउँदै मैले प्रस्ताव राखेँ । बाले चिन्डेको लेकतिर एकनाश हेरीरहनु भयो, म डराइरहेको थिएँ ।मेरो अनुहार रातो रातो भैसकेको थियो । बा रिसाउनु पो हुन्छ कि ? वहाँ असाध्यै रिसाहा मानिन्थ्यो आफ्नो बेलामा अझैपनि सबै जना डराउँछन् गाउँमा । चिन्डेको लेक हिउँले छपक्कै ढाकेको छ सेतै । हरियो डाँडालाई सेतो पछ्यौरा ओढाएको लाग्ने मनोरम दृश्य । मेरो घरको दृश्य भने दुःखपूर्ण, ओइलाएका फूलहरूको बगैँचा जस्तो । निकै दिनदेखि कसैको स्याहार नगरेको बगैचा जस्तो । <br /> बा बोल्नुु भएन । मैले तत्काल सोहि कुराको पुनरावृत गर्न पनि सकिनँ । म उहाँको प्रतिक्रियाको प्रतिक्षामा बसेँ । त्यो भन्दा अर्को बिकल्प पनि थिएन । उहाँ विस्तारै गल्न थाल्नु भएको थियो । आमाको मृत्युले उहाँलाई झन् बढी नै एकहोरो बनाएको थियो । त्यस्तो बोल्ने मानिस , रसिलो , जो मानिस भेट्दा पनि उहाँलाई बोल्नै पर्ने एक वचन, तर हिजो आज उहाँ उति सारो बोल्नु हुन्न । सार्वजनिक ठाउँमा जान त्यति रुचाउनु हुन्न । भर्खर आमाको बर्खान्तको बार्षिकी कार्य सकाएपछि बालाई गाउँमा एक्लै छाड्न मन लागेन र त्यस्तो प्रस्ताव गरेको थिए । बा भने चुपचाप हुनु भो । <br /> “तैले उनीहरूलाई तेरो आमाले दिनु भनेको सबैकुरा दिइस् त ?”<br />वहाँको प्रश्नले आमाले अन्तिम अवस्थामा आफ्नो लुगाहरू नजलाइ वहाँले भनेको मानिसलाई दान गरिदिनु भन्ने अभिप्रायलाई संकेत गर्नु भएको थियो । <br /> “ हुन्छ बा मैले उनीहरूलाई लिन आउनु भनेको छु तर हजूरलाई थाहा छ ? आजकाल गाउँमा त्यस्तो अर्काको पुरानो जडउरी लगाउने मानिस कहाँ छन् र ? सबैले केही न केही कमाइ राखेकै हुन्छन् । आमाले त्यो पुरानो जमाना सम्झिनु भएको थियो होला र त्यस्तो प्रस्ताव गर्नुभयो । वहाँको अन्तिम इच्छा मैले पनि नाइ भन्न नसकेकोले हुन्छ भनिदिएको थिए तैपनि कतै न कतै कसैलाई दिन्छु । ”<br /> बाको जिज्ञासा शान्त पारें तर जवाफ भने दिनु भएन । हुक्कामा नली जोडेर एकनाश गुड्गुड्गुड् तमाखु तानी रहनु भयो । <br /> “तेरी आमाले चिलिममा हालेको आगोले तानेको तमाखु ।” <br />यति भन्दै गर्दा बाको आँखा पारीपारी क्षितिजमा पुगेर टक्क अडिए ।मेरो आँखाबाट झर्न थालेको आँसुलाई रोकेर भनें –<br />“ हो त”<br /> हरेक वस्तुमा आमाको प्रतिबिम्ब देख्ने बाको आँखाले आमालाई बिर्सन सकेका छैनन् । गाउँबाट, यो घरबाट कतै हिडाइ हाल्न पाए वहाँको मन बहलाउथ्यो कि ? म यस्तो प्रयासमा लागेको थिएँ । यस पटक गाउँ आउनुमा मेरो यो पनि एउटा अभिष्ट थियो । आमाको बार्षिक क्रियाकर्म त छदैछ । <br /> पैसठ्ठीको आसपासमा एक्लिनुको पीडा जो बाले भोगिरहनु भएको छ । अक्सर उहाँको उमेरमा मानिसहरू नश्वर शरीरबाट मुक्त भैसकेका हुन्छन् । जीवनमा अत्यावश्यक गृहस्थी धर्मबाट मुक्त भैसकेका बालाई बाचुञ्जेल साहारा दिनु मैले पनि आफ्नोे गृहस्थी धर्म ठानेकोले गाउँबाट काठमाडौँ लैजाने इच्छा व्यक्त गरेको थिएँ । <br /> मेरा बालबच्चा र परिवार सहित काठमाडौँमा बसाई छ । जागीर छोरा र छोरीको स्कुल उतै भएकोले बालाई पनि आफैसँग राख्न पाए, आफूलाई पनि सन्तुष्टि हुने । <br />“ तेरो घर छैन काठमाडौँमा अर्काको घरमा बसिराखेको मानिस म पनि त्यतै जाँदा तँलाई सहज पर्दैन कि ? गाह्रो होला सरकाको मान्छे केटाकेटी हुर्काउनु , पढाउनु, बढाउनु म डाँडाको घामलाई त्यस्तो चिन्ता गर्नुपर्दैन । मरेँ फालिहाल्छन् होला नत्र गाउँ नै गन्हाउँछ, दुइ छाक बाँसगढे भाउजुले पकाइदिएकै छिन् । हुन ता उनी पहिला कि म पहिला मर्जी उपरवालाकै हो ।” <br /> बाले त्यसो भनिरहँदा म आमाको बिछोडले भर्खर मर्माहत भएको आफ्नो मनलाई शान्त पार्न सकिरहेको थिइनँ । संसारमा कतैपनि कुनैपनि मुल्यमा प्राप्त नहुने रगतको नाता आमा बा अन्य नातागोताको पनि आफ्नै विशिष्टता छँदैछ । त्यसमाथि पनि आमा र बा त सन्तानको निम्ति अत्यन्त आत्मीय सहृदयी तथा अवर्णनीय नाता सम्बन्धमा पर्छन । <br /> निराश जीवन, एक्लोपन, बुढेसकालको अन्तिम क्षणहरू लिएर बाँचिरहनु उराठ लाग्दो क्षण हुने गर्छ होला । सामाजिक भूमिकाहरू क्रमशः घट्दै गइरहेको आफ्नोे अवस्थालाई मानिसहरू बाँच्नको निम्ति मात्रै पनि सास हुन्जेल आश भनेझैँ थुप्रै आवश्यक र अनावश्यक क्रियाहरू गरिररहुन पर्ने अवस्थालाई संयोजन गरेर जीउनुको नाम नै पनि सम्भवतः बुढेशकाल होला । निराश र असंवेद हुँदै गएको बा को मनलाई ढाडस र केही उर्जा दिदैँ म उहाँको बाँकी जीवन मेरो सान्निध्यमा नै वितोस् भन्ने अभिप्रायले बालाई आफैँसँग काठमाडौँ लैजाने ढृड इच्छा मनमा बोकेको छु । <br /> जीवन उत्तराद्र्धका कठीन र निरर्थक दिनहरू विताउनु कति कष्टकर हुँदो हो । बालाई देखेपछि सहजै अनुमान लगाउँछु म ।<br /> बा भन्नुहुन्छ–<br /> “रामायणका पन्नाहरूमा पनि मन अटाउन सक्दिनँ ।महाभारतको श्लोकहरूमा तेरै आमाको तस्वीर देख्छु । गीताको श्लोकहरूमा तेरै आमाको आवाज आइरहन्छ । यो कष्टपूर्ण देहबाट मुक्त हुन पाए .........। मेरा आँखा बाको निन्याउरो अनुहारमा अडिरहन्छन् । बाको यो बुढ्यौली संसारमा म आफ्नो कल्पना गर्न थाल्छु । <br /> तन्नेरी सपनाहरू अवसान भएको बा को बुढो शरिरलाई सहारा दिदैँ अन्ततोगत्वा हामी राजधानीको गन्तव्यतिर हिँडने भयौँ । बाले बारीको डिलमा खङ्ग्रङ उभिएको बूढो भीमसेनपातीको बुटोलाइ हेर्नु भो ! आँगनमा ६ महिनाको बाच्छोसँग बाँधिएको गाईलाई सुम्सुमाउनु भो, गाईको ढाडमा छोएर ढोग्नु भो ! गाईको पुच्छरले झिँगा धपाउँदा बाको आँखामा लागेछ, सेतो धोतीको बर्कोले आँखा छोपेर माथि आकाशतिर हेरेर टोलाउनु भयो । बारीमा सर्लक्क परेर फुलेका तोरीका बोटहरु हावाले हल्लाईरह्यो , बाले त्यतैतिर हेरिररहुन भयो । बाँसको झ्याँगबाट काग र रुपीको श्वर एकनासले हामो कानसम्म आइरह्यो । बाले एकपटक बाँसको झ्याङमा हेर्नु भो र भन्नुभयो–<br /> “यो बाँस म १६ वर्ष हुँदा रोपेको हो । गाउँमा कसको घर छाउने काममा यो बाँस काम लागेन र ?” <br /> सर्लल्क परेको गहुँबारीतिर हेर्दै भन्नु भयो–<br />“ खै बिकासे मल हालेर माटो विगारीसके । रोपनीमा एक मन गहुँ त फल्छ तर के गर्नु र खै बिकासे मल हाल्न नपाएको बेलामा एक जातै फल्दैन ”<br />यी सबै कुराको अब के अर्थ रहन्छ र ? मैले मनमनै भनेता पनि उहाँको खुट्टा अगाडि बढ्न सकिरहेको छैनन् । घीउ सिमी र तिते करेला लहरिएको थाक्रोमा हेर्नुभो !<br /> “ अलिकति सिमी र करेला हिजै टिपेर झोलामा राख्नु पर्ने तिमीहरु काठमाडौँको सबथोक किनेर नै त खाने हो नि । ”<br /> यहाँदेखि दुईदिनको बाटोमा काठमाडौँ पु¥याइएको सिमी र करेलाले कति छाक पो तरकारीको गर्जो टर्ने होला ? मैले यसो भन्न त सकिँन चुपचाप लागेँ । <br /> आँगनको छेउका आँपका रुखतिर नियाल्नु भयो । कागतीको बुटालाई पालैपालो हेर्नु भो ! केराको घरीतिर हेर्नु भो ! <br /> चारपाँच घन्टा हिँडेपछि बसपार्क पुगिन्छ । म हतार गरिरहेको छु । बा का पैताला फिटिक्कै अगाडि बढ्न खोज्दैनन् । ज्यामिरको बुटा हेर्न थाल्नु भो । काँडा र फलको संगम मीठो फल घोच्ने काँडा जीवन जस्तै । अस्पष्ट र अन्यौल मार्गचित्रमा कोरिएको देशको नक्सा जस्तो जीवन ! हतप्रभ भई छोराको साथमा हिँडनु पर्दा मनले कताकता नमानीरहेको अवस्था एक्लोपनले चिमोटिरहेको अवस्था तर काठमाडाँै गएर झनै पराधिन भै बस्नुपर्छ कि भन्ने आशङ्काका बीचमा कस्तो कस्तो अन्यौल एक प्रकारको बाध्यता असहजता आदि आदि र यस्तै यस्तै ।<br /> गाईको घीउ एक बट्टा झोलमा राख्नु भो । दुई जोर लुगा धोती कछाड, भोटो एकथान, चन्डी र एकथान गिताको किताब रातो कपडाले बेरेको मिलाउनु भयो झोलाभित्र । आमाको सम्झनाको घाउ विसेक भैसकेको छैन बाको । घरको चारैतिर एक फन्को हिँड्नु भयो । बार्दलीमा झुण्डाइएका मकैका झुन्डमा मकै कुहिन लागेको देखिन्थे । मकै पिँधेर गाईलाई कुँडो बनाएर खुवाएर बचेको बाँकी मकै घर जिम्मा लागाएको मानिसले नै जे पो त गर्ला ! म यस्तो सोचिरहेँ । पिँजडामा पालिएका कालिज र च्याखुरा आँगनमा राखिएका थिए । आमा चराचुरुङ्गी भनेपछि हुरुक्कै हुनुहुन्थ्यो । उहाँले नै पाल्नु भएको यी दुइ प्राणी आमाको देहवसानपछि टुहुरा भएका थिए । यिनको नियमित स्याहार सुसार पुगेन भनेको बेला चारो र पानी पाएनन् । दुव्लाएका छन् सम्भवतः चाडै नै यिनले आमाको जस्तै इहलिला प्राप्त गर्ने छन् । <br /> बाको भावनासँ जोडिएका यस्तै थुप्रै कुराहरु छन् । उहाँले रोपेका रुखहरु ठूला भएका छन् । आमा र बाले उमेरमा खेतबारीमा काम गर्दै हामीलाई हुर्काएको पढाएको लेखाएको ति दुःख र कष्टपूर्ण दिनहरुको अत्यन्त लामो श्रृङ्खला छ बासँग । आफ्नो पुर्खाहरुको थलो यिनै ढुङ्गा र माटोसँग आफ्नो बाल्यकालदेखि यो उमेरसम्म निकट भएर बाँच्नु भयो । माटोको मायाले मनलाई आल्हादित बनाउँदो रहेछ । मान्छेलाई जीवन दिने रहेछ माटोले । जीवनका धेरै कुराहरु गाँसिएर आउँदा रहेछन् माटोसँगै । यो समाज, यो ठाउँ, यो घर, यो माटो , यो आकाश यसैसँग गाँसिएका ुकुराहरु छाडेर नयाँ परिवेश नयाँ ठाउँमा जान अह बालाई पटक्कै मन परेको छैन । मलाई सबै थाहा छ हुँदा हुँदै पनि म आफ्नो बाध्यताको पहाडले थिचिएको , कर्तव्यको भारले किचिएको छु ।<br /> “ बा हिँड्नु न अब त ढिला भयो । ”<br /> मैले यसो भनेपछि बाले चश्माबाट मुन्तिर हेरेर मलाई नियाल्नु भयो । उहाँको रसाएको आँखाभित्र मैले पढ्न नसकेका थुप्रै कुराहरु थिए । आँगनको पर्खालमा काँसाको पानी पिउने करुवा उहाँलाई टोलाएर हेरिरहको छ यस्तो भान हुन्थ्यो , बाले टपक्क टिपेर पिँढीमा राखिदिनुभयो । उहाँलाई लागेको हुनुपर्छ यो काँसाको करुवामा ठाडो घाँटी लगाएर पानी पिएर धित मार्ने संस्कृति छोडेर काकाकुल काठमाडोैँको सिसाको सानो गिलासमा पानी पिउनु पर्ने बाध्यतामा स्थानान्तरण हुँदैछु । म आगँनमा झोला ठिक पारेर उभिएको छु । <br /> “ हेर यो पर्खाल मर्मत गरेर हिँड्नु पर्ने, कुनैदिन आउँदा त तिमीहरुलाई चाहिने होला नी ! घरको छाना दुई तीन ठाउँमा प्वाल छ । छानाका पत्थर कति ठाउँमा फुटेका छन् । फेरेर हिँडनु पर्ने , अब कति वर्षमा फर्किने हो मेरो त के ठेगान ? आफ्नै ठाउँको घाटमा तिथ भए हुन्थ्यो भन्ने लागेको छ । कहाँ लगेर पो फाल्ने भइस् ! ” <br /> बाले यसो भनिरहँदा उहाँको गला अबरुद्ध भैरहेको थियो । यो वातावरण यो परिवेशसँगको उहाँको बिच्छेदन अत्यन्त पीडादायी भइरहेको थियो । म झोला बोकेर अघिल्तिर लागेँ बा पछिपछि बिस्तारै हिड्नु भयो । आगँनबाट निस्केर गोरेटोतिर लाग्यौं । गाईले हम्मा.....गर्न थाल्यो । कुकुर घरी अघि घरी पछि गर्दै लुट्पुटिन थाल्यो । बाले कुकुरलाई लठ्ठीले धपाउन थाल्नु भयो । ऊ फर्किन खोजिरहेको थिएन । कालिज र च्याखुरा पिँजडाभित्र उसरी नै यता उता गरिरहका थिए । बाले फर्किफर्कि घरतिर नियालिरहनु भएको थियो । गाईले हामीलाई हेरुञ्जेल हम्मा... गरी नै रह्यो । हामी राजधानीको निम्ती निस्क्यिौँ डाँडाबाट गाउँ ओझेल भएपछि बाले लामो सास फेर्नु भयो । खुइया...... । गलेको शरिरलाई एकछिन पीपलको चौतारीमा बिसायौँ । चिसो बतासले पीपलका पातहरु हल्लाइरहेका थिए । एक प्रकारको मीठो आवाज पीपलका हाँगामा जुरेली, ढुकुर, हलेसी, कोइली, आदि चराहरुले आआफ्नो आवाज फरकफरक स्वरमा निकालीरहे । बाले फर्केर गाउँतिर हेर्नुभो ओझेल भएको गाउँ, डाँडाले छेकेको हाम्रो बस्ती, बाको आँखा अघिल्तिर आउँन सकेन । गोरेटोको झ्याँङबाट चिवे चरो पुच्छर हल्लाउँदै चुईक ! चिब ! गर्दै फुत्त उडेर गइ गहुँबारीभित्र पस्यो । पहेँलो तोरीका फूलहरु फूलेर मिसिएको हरियो गहुँबारीभित्र त्यो चरो तुरुन्त बेपत्ता भयो । <br /> पहेँलो गच्छाले पसिना पुच्छनु भो बाले लौरीलाई चिउँडोमा अड्याउँदै भन्नु भो–<br /> “पख एकछिन गाउँतिर फर्केर धित मरुञ्जेल हेर्छु । पुर्खाको थातथलो फर्केर आइएला नआएला । ढुङ्गे धाराको मीठो पानी । मीठो हावा । गर्मीमा पाक्ने आप र मेवा मीठो । जाडोको ज्यामीर जुनार मीठा । आफ्नै गाउँको रहनसहन चालचलन, संस्कृति राम्रो, तिमीहरु सरकारका मान्छे , गाउँ बस्न सक्तैनौ, अर्थात् मिल्दैन । संसारमा आफ्नो जन्मभूमि आफ्नो माटो जस्तो केही हुँदोरहेनछ । मलाई यो माटोको पीडाले यी पाइलाहरु अगाडि बढ्न दिएको छैन ” <br /> “बा हिडौँ छिटो । आजको रात्रीबस भेटाउन गाह्रो पर्छ । बसपार्कमा एकरात बस्नुपर्दा खर्च र दुःख थप छदैछ ” <br /> मैले यसो भनेर बाको एकाग्र मनलाई भङ्ग पारेर उठ्न र हिड्न बाध्य बनाएं । <br /> मलाई बाटोमा लागिरह्यो– मैले नै बाको इच्छा विरुद्ध पो यस्तो निर्णय गर्न पुगेँ । वर्षौ एकल परिवारमा अभ्यस्त मेरो परिवारमा बाको उपस्थितिले परिस्थिति र वातावरण कस्तो निर्माण गर्ला ? बाको औषधिमूलो र अन्य खर्चको कारण उत्पन्न हुने तनावको समायोजन कसरी गर्ने होला ? <br /> वर्षौको जागिरले पनि राजधानीमा एक टुक्रा घडेरी किन्न नसकेको आत्मग्लानीबाट मुक्त हुन श्रीमती र उनका माइतीका अघिल्तिर अब त ज्वाईँ पनि केही गर्लान जस्तो छन् है भनाउन मात्र पनि भर्खरै मात्र एक टुक्रा घडेरी किनेको थिए । दुई दशक लामो जीवनमा जम्मा गरेको संचयकोष समेत सापटीमा लिएको थिए । साथीभाइसँगको ऋण बाकी नै थियो । घर बनाउने कुरा त सपनामा पनि देखेको थिईन । या त विदेश जानु पथ्यो केही बर्षको कडा परिश्रम गरेर त्यो सम्भव हुन सक्थ्यो । देश भित्रै यो सम्भावना अत्यन्त क्षिण थियो । <br /> आफ्ना छोराछोरीलाई सधैँभरि उच्च नैतिकताको पाठ पढाइरहुन भो बाले । इमान्दारी, नैतिकता, अनुशासन हामो जीवनका आर्दश भए । मलाई बाको जीवन दर्शनले पछ्याइरह्यो । सोझो कर्मबाट पनि मान्छेको भौतिक संसार कहाँ खुसी हुदोहरेछ र ? जागिरे जीवनले भोग्नु परेको अभाव र पीडाका रेखाहरु श्रीमती र दुइवटी छोरीको अनुहारमा सजिलै पढ्न सकिन्छ । <br /> हामी दुइ प्राणी । दुई पूस्ता बा अघिअघि म पछिपछि । बाको हातमा लठ्ठी काँधमा उही झोला बर्षौ पुरानो झोलाभित्र बाको साघुरिएको संसार । मेरो पिंठ्यूमा झोला, हामी खोलाको बगर किनार घरि उकालो र घरि ओरालो गदै अपरान्हको अन्तिम घडी बसपार्क पुग्यौ । सबैको किनमेलको थलो । आर्थिक गतिविधी अत्यन्त तीव्र रुपमा हुने स्थान । बालाई बस चढ्नु हुँदैन बान्ता गर्न थालिहाल्नु हुन्छ । पहिला बालाई एभोमिन खुवाए । दुइटा टिकट काटेर हामी बस चढ्यौ । बस राजधानीतिर हुइकियो । करिव एक हजार किलोमिटर लामो यात्रामा हामी यात्रारत भयौ । <br /> बाकोे अनुहारमा अनेक विचारहरु आउँदै हराउँदै गइरहेको म बुझ्छु । बसको झ्यालबाट पारी डाँडातिर चियाइरहनु भएको छ । वहाँको मौनता वहाँको निम्ति पीडादायी भइरहेको लाग्छ मलाई र म पनि पीडाबोध गरिरहेको छु । बस एकनाशले गुडिरहेको छैन । एउटै गति छैन बसको । हामी लामो यात्रामा निस्किएका थियौ । अचानक राजमार्ग अवरोधमा पर्यौ । रातभर हामी गाडिभित्र नै बस्न बाध्य भयौ । राजमार्ग अबरुद्ध भएको कारण सामान्य थियो । कसैको घरपालुवा जनावर तिव्र गतिको वहानले मारेपछि क्षतिपूर्तिको निम्ति अवरोध गरिएको थियो । यो अवरोधमा विशेष गरि महिला र बालबालिकको विजोग हेरिनसक्नु थियो । <br /> भोलिपल्ट अपरान्ह यातायात सुचारु भएपछि हामी सबै यात्रीका अनुहारमा युद्ध विजेताको अनुहारमा जस्तै खुसीको संचार भएको थियो । बा धेरै थकित र गलित हुनु भएको थियो । उहाँलाई खानेकुरामा कुनै रुचि थिएन । हाम्रो यो खुसी धेरै लामो हुन पाएन पुनः हामी अर्को यातायात अवरोधमा पर्यौ । यहाँ स्थानीय बासिन्दाले गाउँमा बिजुली बाल्न पाउँनु पर्छ भनि यातायात रोकेका थिए । बिजुली अड्डा सिडियो प्रहरी आदिमा खवर पुगिसकेको थियो उहाँहरु सबैजना उपस्थित भएर मुद्धा मिलाइदिने कामना भन्दा हामीले गर्न सक्ने अर्थोक केही देखिएन । <br /> यस्ता थुप्रै अवरोध पार गर्दै गाउँबाट हिडेको चौथौदिन मात्र हामी राजधानी पुग्यौ । गाउँबाट टाढा धेरै टाढा । गाउँको परिवेश र सम्झनाबाट मुक्त हुन बालाई निकै समय लाग्ने अनुभव गरे मैले । डेराको वातावरण फेरियो । छोरीहरु असहज महसुस गर्न थाले । बा मानसिक रुपमा नै अझ बढी कमजोर हुन थाल्नु भो । बा आएकै भोलिपल्टबाट बाको औषधि उपचारको क्रम सुरु भयो । घाम देख्न पाइदैन । चौतारीहरु छैनन गाउँमा जस्तो दुईचार जना जम्मा भएर समय व्यतित गर्ने मेलो । छोरीहरु बिहानैदेखि स्कुलतिर लाग्छन् । बडेमाको झोलाको भारी बोकेर, म हतार हतार दुई गाँस टिपेर दश बजेभित्र अड्डा पुग्छु । श्रीमती घरको कामले लखतरान ।<br /> चिसो लागेछ बालाई । रातभर खोक्न थाल्नु भो । छोरीहरु भन्छन्– <br />“हजुरबाले रातभर सुत्न दिनु भएन ।” <br />श्रीमती भन्छिन्–<br />“ हेर्नोस दिनभरको कामले लखतरान रातभर बुबाले सुत्नै दिनु भएन ।”<br />म आफै पनि त निदाउँन सकिरहेको छैन । खोकिको औषधिले छुन सकेन बालाई । <br /> एकाबिहानै घरपेटि भन्छन्–<br /> “ए हजुर यो घरभरिका सबै मान्छेलाई डिष्र्टब भयो डेरा सरिदिनोस् ।” <br /> म अवाक् हुन्छु । यसको कुनै स्थायी सामाधान छैन । डेरा सर्नुले कुनै तात्विक असर त गर्दैन । म भनिदिन्छु– <br />“हुन्छ म प्रयास गर्छु आजैबाट डेरा खोज्न थाल्छु ।”<br /> पाँच जनाको परिवार बोकेर काठमाडौँमा डेरा खोज्न म हरेक दिन भौतारिन थालें । कार्यालयका सबै साथीहरुलाई कतै सस्तो डेरा भएमा खवर गरिदिन अनुृरोध गरेँ । दिउँसोको कार्यालय , बिहान बेलुका कलेजतिर पार्टटाइम गर्न सकिएन भने बाँच्नै गाह्रो । श्रीमतीले डेढ महिना अघि क्युमा राखेको ग्याँसको पालो आएको छैन । <br /> बिहानै एक टुक्रा पाउरोटी र एक कप चिया खाएर पढाउन हिड्नु पर्ने । ग्याँस सकिएछ । हिटरको स्वीच थिचें , लाइन छैन । छोरीहरु आठ बजेभित्र स्कुल पुग्नुपर्छ । श्रीमतीलाई मट्टितेलको लाइन बस्न जाउ भनेर पठाएँ । मट्टितेलको लाइन मैतीदेवी चोकबाट डिल्लीबजार पीपल बोटसम्म पुगेको छ । बाथरुममा पानी छैन घरपेटीलाई सोध्दा भन्छन्– <br />“एक महिना भयो डेरा सर्नु भनेको खै त ? अझै पानी भएन पो भन्नुहुन्छ त बा ! खै र लाइन ? बिजुली नभएपछि मैले आफै बोकेर ट्याङ्कीमा लगेर हाल्ने ? <br /> यस्तो तिक्त वाक्य सुनेपछि लाग्यो काठमाडौमा नै बस्न नपरे हुन्थ्यो । कतै जिल्लातिर सरुवा मिलाएर हिड्न पाएपनि हुन्थ्यो । यसरी कतिदिन सम्म गुजारा गर्न सकिएला ? छोरीहरुलाई चिउरा, दालमोठ र बिस्कुटको बन्दोवस्त गरिदिएं । बिहानै पाँच बजे उठेर नुहाउने बुुबाको दैनिकी । कतिदिनदेखि नुहाउन पाइन भनेर बा गनगन गरिरहनु भएको छ । <br /> हामी अत्यन्त तनावपूर्ण जीवनशैली जिउँन अभ्यस्त भैरहेका छौ । बा भने साह्रै नै असहज महसूस गरिरहनु भएको छ । बा भन्नुहुन्छ–<br />“तैले मलाई काठमाडौँ ल्याएर थुनुवा पारिस् । ”<br /> गाउँ सास्कृतिक विविधता युक्त ठाउँ । सहर भौतिक संसार , गाउँको माटोमा सुगन्ध छ । सहरको हावापानी माटो लागयतमा प्रदुषण मिसाएर बाँच्न विवश छ । प्रदुषित हावा पानी बालाई पट्टकै मन परेको छैन । यान्त्रीक जीवनशैली बाचिरहेका मानिसको भीडमा कसैले बालाई सोध्दैन कता हिड्नु भएको ? कसैले बालाई वास्ता गर्दैनन् । वा यसो भन्न सकिन्छ बा आफ्नो बृहत् संसार छोडेर सानो संसारमा आइपुग्नु भयो, उहाँ छट्पटाइरहनु भएको छ स्वतन्त्र उडानका खातिर । <br /> म भन्छु– <br />“बा नआत्तिनोस् बानी परिन्छ विस्तारै । बिहानै पशुपति जानू । विहानको समय विताउन सहज हुन्छ ।” <br /> बा भन्नु हुन्छ – <br />“बिहानको दुइघन्टा समय बिताएर के गर्नु सिङ्गो दिन अनि पट्यार लाग्दो रात के गरि बिताउने ? मलाई कहिले गाउँ लगेर छाडिदिन्छस् ? म यहाँ बन्धनमा परेँ । यो बन्धनबाट मलाई छिट्टै मुक्त गरिदे ”<br /> म अनुभव गर्छु बाको पीडा अत्यन्त बढ्दो छ । सहरीया जीवनशैली उहाँलाई पटक्कै मन परेको छैन । डेरामा पनि मुक्त कन्ठले पाठ गर्न पाउनु भएको छैन । रामायण र महाभारतकरा श्लोक ठूलो स्वरले भट्याउन पाउनु भएको छैन । हुक्कामा तमाखु खाने कुरै भएन चुरोट समेत खाँदा पनि बाहिर आँगनमा निस्किनु पर्छ । केटाकेटी र मेरो श्रीमती नाक खुम्च्याउन थाल्छन् । छोरीहरु सोध्छन् –<br />“ हजूरबा अब सधैं हामीसँग बस्नुहुन्छ ”<br />श्रीमती भन्छिन्–<br />“ बिचरा बुबा गाउँमै स्वतन्त्र हुनुहुन्थ्यो । आफ्नो किसीमले बाँचिरहेको मानिसलाई हजुरले यो के गरेको ? उहाँलाई त यो डेरा, यो सिङ्गो काठमाडौँ जेल जस्तो भएको छ रे ” <br /> म पनि दोधारमा परेँ । मैले बालाई काठमाडाँै ल्याएर सहि निर्णय गरे वा गलत ? बारम्बार मनमा यस्तो प्रश्न आइरह्यो । हामी ६ महिना वर्षदिनमा डेरा सर्दै रह्यौ । कतै पानीको समस्या चर्को । कतै बत्ति बाल्न नपाइने कतै बालाई नै चिसो लागेर विरामी पर्ने । हिजो आज बा उसो पहिलेको जस्तो बोलेको सुन्दिन म दिनभरको कार्यालयको काम र बेलुका पार्टटाइमको थकान बोकेर घर फर्किदा प्रायः बा सुतिसक्नु भएको हुन्छ । के खानु भो ?कति खानु भो? सञ्चो विसञ्चो पनि सोध्ने फुर्सदसम्म छैन । बढ्दो महंगीको चपेटामा परेको दैनिकी धान्न म दिनप्रतिदिन मेसीन जस्तै काम गरिरेको हुन्छु । <br /> कहिले श्रीमती बिरामी , कहिले छोरीहरु , बाको औषधि । कुनै महिना त तलबको आधा भन्दा बढी रकम नै औषधि उपचारमा झ्वाम् । हरेक महिना कोही न कोही डक्टरकोमा जाने क्युमा रहेका हुन्छौ । कछुवाको तालमा घिस्रिएको यो अवस्था देखेर हुनसक्छ श्रीमती कहिँलेकाहि रुन्छिन् ।<br /> “ या त हजूर विदेश जानोस् या त म जान्छु । सबै दिदी बहिनीका अगाडि लाजै भैसक्यो । उहिले किनेको घडेरीमा अहिलेसम्म जाबो चारकोठे छाप्रो त बनाउन सक्नु भएको छैन । जग्गा किनेको ऋण त तिरेर सकिएको हैन । खै हाम्रो त सुख्ख देख्ने दिन कहिले हो । यो जुनिमा त कुन्नी अर्को जुनिसम्म पर्खनुु पर्ला ” <br />म आफूलाई एकैसाथ थुप्रै विच्छीले टोकेको अनुभव गर्छु । लाग्छ मेरो टाउकोलाई भोकाएको अरिङ्गालले लुच्छदैन् , टोक्दैछन् । म भविष्यको आशावादी क्षितिज खोज्दै टोलाउँछु । मात्र टोलाइरहन्छु । श्रीमती एक्कासि चिच्याउँछ्नि–<br />“के सोचेको यस्तो धेरैबेरदेखि खाना तताएर चिसो भैसक्यो । सुन्नु भएन ? ”<br /> म झस्किन्छु दुई गाँस टिपेर सुत्ने प्रयास गर्छु । प्रयास निरर्थक हुन्छ । आँखामा निन्द्राको लक्षण छैन । थुप्रै साथीहरुका प्रगतिका कथाहरु सम्झिन्छु । उनीहरुका भौतिक सुखसुविधाका चित्रहरु आउँछन् मानसपटलमा । सुखी मानिसहरुलाई देखेर आफू दुखी हुने हामी मानिसहरुको जात । <br /> रात छिपिदै थियो । बा तन्द्रामा बरबराइरहनु भएको थियो । <br /> “ म गाउँ जान्छु मलाई गाउँ पु¥याइदे । अहँ अहँ म यहाँ बस्दिँन । म बस्दिँन । खै मेरो बारी ? खै मेरो आँगन ? खै मलाई धाराको पानी ? खै जरुवाको एक करुवा चिसो पानी मलाई ? म अकालमा मर्दिन । मलाई बचाऊ मलाई गाउँ पु¥याउ । ”<br /> मैले बालाई हल्लाएँ । बा बा !!! भनें । बा चुप लाग्नु भयो । तर पनि छट्पटाइरहनु भयो । ओल्टेकोल्टे फेरिरहनु भयो । <br /> मैले निर्णय गरें म भोलि नै बालाई गाउँ पु¥याइदिन्छु । म पनि भोलि नै जिल्लातिर सरुवा मिलाएर जान्छु । <br /> बिहान मैले बालाई भने–<br /> “ बा आज हामी गाउँ जाने । म बालाई गाउँ पु¥याइ आउँछु ”<br /> बाको अनुहार अत्यन्त हर्षित देखियो । साँच्चै भनु मैले बालाई आजजस्तो खुसी कहिल्यै देखेको थिईनँ <br /><br />-अछामsatakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-73940889255274446322010-12-12T17:35:00.000-08:002010-12-12T17:38:16.996-08:00नजुरेको साइनो (कथा)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnCBXJICuxYse0lREs6w9RllMu8ydV-UszFXdQB8A0bVmApXgfLYBOE2FvqMFnZI8zfZXgX9wJldmIM60H6bWJwVKk8wJiqsRyCcpPMP63avgfM_XcBKgBVzXG2-bFgRPFsyvG_I09X24/s1600/Subishudha.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 118px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnCBXJICuxYse0lREs6w9RllMu8ydV-UszFXdQB8A0bVmApXgfLYBOE2FvqMFnZI8zfZXgX9wJldmIM60H6bWJwVKk8wJiqsRyCcpPMP63avgfM_XcBKgBVzXG2-bFgRPFsyvG_I09X24/s320/Subishudha.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5549974910284609634" /></a><br /> -सुबिसुधा आचार्य<br /><br />गमलामा ढकमक्क फुलेको गोदावरीले हावामा सुगन्ध मिसाएर पृथक बनाइदिएको छ वातावरण । माघको महिना, घामको कलिलो शिशु स्पर्श अङ्ग–अङ्ग सुमसुम्याउँदा कता कता कुतकुतीले बनाउँछ आनन्द । छेवैको वरण्डामा राखेको अचारको सिसी तातेर निस्कन्छ तेल गुजुजु बाहिर र भिजाउँछ भुइँ । फूलको सुगन्धलाई जित्छ अमिलो मूलाको अचारबाट निस्केको अमिलो गन्धले । <br /> भन्छन् ‘अमिलो र पिरो देख्दा मुख नरसाउने मान्छे चाँडै मर्छ ।’ यो भनाइमा कत्तिको सत्यता छ त्यो भने मलार्ई जानकारी छैन तर एक चानो अचार सिसीबाट निकालेर जिब्रो पड्काउँदै खान मन लाग्छ । अाँत हरहर भएर मलार्ई, सम्झदै मुखबाट स्वार्र पानी आएर फेरि कसो कसो हिजो मात्र दीपताराले एक हप्ता यसको बिर्को खोल्न हुन्न है भनेको सम्झना हुँदा बढाएको हात हच्किन्छ उसै यथास्थानमै । के गरूँ कुनै समय इन्द्रियहरूलार्ई वशमा राख्नु पर्छ जवरजस्ति । <br /> झट्ट टेबलको पत्रिकामा जोतिन्छ नजर, बालक अपहरण शीर्षकले नै खलबलिन्छ गिदी, समाचार पढ्न त परै जाओस् । आजभोलि बालक अपहरण त फेसन जस्तै भएको छ, पाजी, नामर्द, पानीमरूवा, अल्छीहरू । ईश्वरले कमाइखान दिएका हातहरूको गर्छन् गलत प्रयोग । निमुखा, अबोध, कलिला बालकको अपहरण ग¥यो पैसा असुल्यो उस्तै परे बालकको हत्या गरिदियो । सुरू सुरूमा त हिन्दी सिनेमामा मात्र देख्न पाइन्थ्यो, यस्तो अपहरण जस्तो घृणित र निन्दनीय कार्य तर आजभोलि सहर बजारमा छ्यापछ्याप्ती बढेको छ । के गर्नु देशमा प्रशासन कमजोर भएपछि कसको के लाग्छ ?<br /> “अङ्कल ! अङ्कल, ममीले भन्नु भा’को कोठामा आउनु रे ।” मेरो सोचाइको सगरमाथालाई एकलात हान्दै हातमा झुन्डेर तान्छ दिपक, म झ्ल्यास्स हुँदै कुर्सीबाट जुरूक्क उठ्छु । बस्दा खुजमुुुुुजिएको पाइन्ट मिलाउँछु तानतुन पारेर । <br />“माइ ह्यान्सम व्वाइ के प¥यो र त्यस्तो म माथि जानु पर्ने ?” मसिनो चुच्चो उसको नाक हल्का तान्छु मायाले र बोकेर माथ्लो कोठामा उक्लन्छु । मन उसै रोमाञ्चित भैरहन्छ ।<br />रूमालले हात पुच्छ्दै ढोकैमा उभिन्छिन् दीपतारा । घिउ रङ्गको कुर्था सुरूवाल, भर्खर नुहाएर भिजेको केश, तप्प पानी चुहिँदैका परेली, चिसोले चुल्ठो परेका आँखी भौँ जाडोले जुरूक्क उठेका छातीका अनार दाना पातलो कुर्था भित्रै देखिन्छ प्रस्ट । अघिपछिका दिनहरूमा भन्दा सुन्दर सुकोमल राम्री देखिन्छिन् दीपतारा आज ।<br />म उनलाई हेरिरहन्छु एकोहोरो आँखा नझिम्काई । मेरो अँगालोबाट एकैपटक हुत्तेर दीपताराको अंगालो पकड्न्छ दिपक तब हामी दुवै खङ्रङ्ग हुन्छौँ । दिपक भुइँमा खस्यो भन्ने आशङ्काले अनायासै टाँसिन्छ हाम्रो शरीर, दुवैजना हाँस्छौ खित्का छाडेर, अलिकता लजाउछिन् उनी । <br />“ममी मेरो एरोप्लेन ?” दुवै हातले घाँटीमा बेरेर बोल्छ दिपक ।<br />“ऊ क्या त भूइमा ।” बोकेको छोरोलार्ई भुइँमा राख्दै बोल्छिन् दीपतारा । छोरो कुद्दै एरोप्लेन समाउन जान्छ र उडाउँछ कोठैमा । <br />म दीपताराको मुहारमा हेरिरहन्छु टोलाएर, मेरो हेराई कसो कसो उनलाई बिझाएछ वा काउकुती लगाएछ, हातले चार पाइला पर धकेली दिन्छिन् । कपालमा भएको स्याम्पुको मीठो सुगन्ध अलिकता टासिन्छ मेरो शरीरमा जुन उनको कपालबाट आइरहेछ । <br />केही मिनेटको मौनतालाई बिथोल्दै हड्बडिएर बोल्छिन् उनी “के हेरेको त्यसरी, लाटाले पापा हेरेझैँँ, आज सपिङ गर्न बजार जाने भनेको भुल्यौ तिमीले ?” <br />म टाउकोले मात्र बिर्सेको छैन भन्ने सङ्केत जनाउँछु । <br />“त्यसो भए जाऊँ न त छिटो तयार बन । यहाँ उभिएको छ, न मलार्ई कपडा लगाउन दिनु छ न आफूले लगाउनु ?”<br /> अलिकति रिसाएर फन्किन्छिन् उनी । रिसाउँदा परेली हल्का उचालिन्छ भने निधारमा एउटा खुम्चा पर्छ । जुन सुन्दरतामा अझ सुन्दर बनाउने सिङ्गार जस्तो लाग्छ मलार्ई । <br />“हस् हजुर, हजुरकै मर्जी, म तयार हुन गएँ । यहाँ पनि छिट्टै तयार बन्नु धेरै सिङ्गार गर्ने हैन है, फेरि अरूले आँखा लगाउछन् । म यति भनेर ढोका ढप्काइदिएर तल ओर्लन्छु । <br />कोठाभित्र पस्छु । सदाको भन्दा रमाइलो लाग्छ । कोठाको वातावरण पूर्वतर्फबाट चलेको मन्द मन्द पवनले झ्यालको पर्दा सुस्तरी हल्लिन्छ । भित्तामा दीपताराको तस्बिरले मीठो मुस्कान पोख्छ सधैँभरि ।<br /> झ्यालमा गएर उभिन्छु । तल बगैंँचाको केराको बोटमा एकजोडी धोबिने चराले बचेरालाई पालैपालो चारा खुवाउँछन् । मन उसै फुरूङ्ग बन्छ उक्त दृश्य देखेर । सम्झन्छु धोबिनेको जोडी हाम्रो दीपतारा, म र सानो बच्चा दिपकको जस्तो । आहा, कति रमाइलो संसार !<br />कपडा लगाउन दराज खोल्छु, कुनै सर्ट पनि मन पर्दैन, सर्टहरू निकाल्दै भुइँंमा फ्याँक्दै गर्दा एक हप्ता अगाडि दीपताराले किनिदिएको सर्ट हात पर्छ । <br />“ल । हेर छत्र ! यो सर्टको कलर तिमीलाई एकदम सुट् गर्छ । मसँग बजार हिंड्दा यही लगाउनू है ।”<br /> उनले कुनैबेला भनेकी थिइन् । यो सर्ट मायाले किनिदिएकी मलार्ई । सर्ट लगाउँछु, साच्चै आफँैलार्ई निकै सुहाएझैँ लाग्छ । त्यसैसँग मिल्ने पाइन्ट लगाउँछु र सँगै लेदरको ज्याकेट पनि ।<br /> आफू आफैँलार्ई राम्रो लाग्छ । कुनै समय आउँदो रहेछ काँडामा पनि फूल फुल्ने । जब जीवनमा वहार आउँछ संसार रमाइलो लाग्नु स्वाभाविकै हो । दीपतारा मेरो जीवनमा सुनौलो बिहानी बनेर प्रवेश गरेकी छिन् । जब उनको र मेरो दूरी छोटियो, मैले नयाँ संसार भेटेँ । त्यही संसारमा डुल्दै छाँै हामी, कावा खाँदै नयाँ संसारमा । दीपतारा र दिपक पनि अत्याधीक खुसी छन् । हामी तीन शरीर एक आत्मा भएका छौँ । <br />कपडा लगाएर एकपटक दराजको सिसा अगाडि उभिन्छु म, आधी निधार छोप्ने कर्ली कपालले उज्यालो बनाएको छ मोहडा । खरानी रङ्गको सर्टमाथि लेदरको ज्याकेटले एकदमै खुलेको छ, सुन्दरता । यत्तिको म दीपतारासँग हिंड्न पक्कै सुहाउँछु हैन त ? मनले मनसँग नै प्रश्न गर्छु अनि हल्का मस्किन्छु ।<br />मलाई असाध्यै हतार लाग्छ, मन चञ्चल भएर पनि होला आतुरताले, बेस्सरी गिजोलेको । आफू उहिल्यै तयार भएँ, उनलाई कति समय लाग्ने हो मेकअप <br />गर्न ? <br />“आइमाई जातिलाई सारै नक्कल गर्नुपर्ने, यसो बाहिर निस्कन प¥यो कि बेहुली नै अन्माउने बेलाजस्तो ?” वल्लो छेउ र पल्लो छेउ गर्छु कोठामा । <br />फेरि झ्याल छेउमा उभिन पुग्छु । नजर हातको घडीमा पुगेर रोकिन्छ । दिउँसोको चार बजेबाट पनि समय उकालो लागिसकेको छ । किनमेल गर्नु धेरै छ । ‘साँझ अबेर हुने भो कतिबेर लगाएकी होलिन् उनले पनि’, झ्यालबाट फरक्क फर्केर सोफामा टुसुक्क बस्छु । हिजो खान भनेर बजारबाट किनेर ल्याएको पिजा चिलाउनेको बोक्राजस्तो जर्कट्ट र अररो भएर बसेछ प्लेटमा । एकपटक हुत्तिन्छ नजर त्यही पिजाको प्लेटमा । <br />हरे शिव खानै पो बिर्सेछु के भा’छ ? आजभोलि मलार्ई मन कावुमा पटक्कै छैन । दीपतारा मेरो जीवनमा छताछुल्ल पोखिन आएदेखि, अपनत्वले लफ्लफ्ति भिजाएदेखि मेरो मन मधुकरको वायुपंखी घोडा बनेको छ जुन पहाडको माथि गाउँमा डुल्ने इन्द्रेणीको देश घुम्ने अनि अञ्जुलीमा जूनतारा उठाउने गर्छ ।<br />अङ्कलको आवाज उच्चारणसँगै एकै पटक ढोका उघार्छ दिपकले । उसको अप्रत्याशित प्रवेशले खङ्रङ्ग हुन्छु म, सोचाइको तानाबाना बीचमै चुडिन्छ माकुराको जालोमा साङ्ला जेलिएझैँ । <br />“ममी तयार भै सक्नु भो जाऊँ न अङ्कल ।” सुकोमल, सलिल अनि नरम हातले लगातार तान्छ मलाई । <br />“ओके बाबा, म झन एकघण्टा अगाडिबाटै तयार छु ल जाऊँ ।”<br />दिपक मेरो हातमा लिसोझैँ टासिन्छ, उसलाई बोकेर बाहिरिंदै ढोकामा साँचो लगाउँछु । यतिखेरसम्म दीपताराले मोटरगाडी स्टार्ट गर्न थालिसकेकी छिन् । उनले घरको कम्पाउन्डबाट सडकमा मोटर निकाले पछि काम गर्ने केटाले गेट बन्द गर्छ । दिपक र म पनि मोटरभित्र गएर बस्छौँ । <br />एकपटक नियाल्छ मेरो चोर, छडुले, बैसालु आँखाले दिपतारालाई । आकासे रङ्गको सारी, व्लाउजमा उनी स्वर्गको परीझैँ देखिन्छिन् । घाँटीका हार र कानका झुम्का, हातका ब्रास्लेट अनि औंलाका आंैँठीहरूले थप चमक दिएको छ उनलाई । एकपटक हेर्दा आँखा तिरमिराउने सिङ्गार धपक्क बलेकी उनी ड्राइभिङ सिटमा बसेर मोटर हाँक्दै छिन्, तीव्र रफ्तारमा । उनको छेवैको सिटमा म बसेको छु, काखमा दिपकलाई राखेर । घरि उनी मतिर हेर्दै मुस्कानका वाण छोड्छिन्, जुन वाणले आच्छु आच्छु पार्छ मलार्ई ।<br />हुन त यो मेरो पहिलो यात्रा हैन, उनीसँग । डेढ वर्ष यता विभिन्न बहानामा उनीसँग लामो छोटो काठमाडांैबाट पोखरा, ककनी, नगरकोट, पाल्पा, लुम्बिनी, दार्जिलिङ आदिसम्मको यात्रा गरिसकेको छु तर आज भिन्दै रमाइलो अनुभूति भैरहेछ । खुसीका सीमाहरू मलाई नाघेर अग्लिदै छन् आकाश चुम्न, म आफू आफैँभित्र यसरी भरिंदै छु मानौं अटाइरहेकै छैन । हप्तौदेखि प्यासिएको काकाकुलले चिलाउनेको टोड्कोमा पानी पाउँदाको जस्तो खुसी, रोइरहेको बच्चाले इच्छा बमोजिमको खेलौना एकलौटी हकभोग गर्न पाउँदाको प्रसन्नता जस्तो, बाटो भुलेर लखतरान भएको बटुवाले गन्तव्यपरक मूलबाटो पाएजस्तो हर्षोतिरेक, त्यो भन्दा पनि दङ्ग फुरूङ्ग, मख्ख, प्रसन्न प्रफुल्ल छुु ।<br />सानेपाको दोबाटोबाट मोटर हर्न बजाउँदै पुल्चोक, हरिहरभवन, कुपण्डोल, त्रिपुरेश्वर, सुन्धारा हुँदै काठमाडांै मलमा गएर पार्किङ क्षेत्रतर्फ मोडिएर साइड लाग्छ । आज दीपतारा सपिङ्ग गर्न जाने हिँजैदेखि थाहा थियो तर कहाँ जाने भन्ने सवालमा म निकै अनभिज्ञ थिएँ । काठमाडांैमा च्याउ उम्रिएझैँ डिपार्टमेन्ट स्टोर, सपिङ्ग सेन्टर छन् तर काठमाडांै मल नै रोज्नु विज्ञापनको प्रभाव हुनसक्छ । <br /> चुपचाप म दिपकलाई काखमा च्यापेर मोटरबाट झर्छु । उनी पनि आङ तन्काउदै झर्छिन् हातमा मनी व्याग च्यापेर । घरबाट निस्केदेखि पिजाको रड लगाउँदै छ दिपकले । पहिला त उसकै इच्छा पूरा गर्न हामी लम्कन्छौँ मलभित्रकै रेस्टुरेन्टतर्फ । <br />देख्दै बसूँ बसूँ लाग्ने सफा रेस्टुरेन्ट वरपरको सजावट देख्दा पनि आकर्षित लाग्छ मलार्ई, कोही प्राकृतिक त कोही कृत्रिम फूलका गमला, सिसा भित्रको रङ्गीचङ्गी माछा, मधुरो सङ्गीतको गुञ्जन तर मन बिथोल्ने सडकको अनियन्त्रित मोटरका हर्न ध्वनि प्रदूषण र मान्छेको हल्ला भने हलुवामा बालुवा र कवाफमा हड्डी बन्दै छ । <br />दीपताराको अर्डर मुताबिक पिजा आइपुग्छ टेबलमा, हामी सबै बडो प्रसन्नताका साथ हाँस्दै गफ चुट्दै पिजा खान्छौँ, उता दिपक आइसक्रिम भनेर पिराउँछ । माघको मुटु कमाउने जाडो त्यसमाथि आइसक्रिम, दिपकलाई अरू नै खेलौना किनिदिने सर्तमा फकाउँछिन् दीपतारा । जाडोमा तातो पिजा खाएर पेट टम्म भरेपछि लाग्छौँ सपिङ गर्नतर्फ ।<br />हामी तीनजनामा सबभन्दा कान्छो, मायाले पुलपुलिएको, हाम्रो मुटुको ढुकढुकी उही त दिपक थियो, जसलार्ई दीपतारा मुटु सम्झन्थिन् भने म प्राण । उसको फर्माइस पूरा गर्नु हाम्रो कर्तव्य चाहना यसो भनौँ रहर । त्यसैले पनि सुरूमा बच्चाको सामान पाइने ठाउँतिर लम्किन्छन् पाउ दिपकलाई कपडा किन्न । कारण हाम्रो ओठको मुस्कान, हाम्रो सास उही नै त हो, जबसम्म ऊ हाँसी खुसी रहन्छ तब मात्र उमङ्गका मुनाहरू देखिन्छन् हाम्रो ओठमा । दिपकलाई रोजाएर पाइन्ट, ज्याकेट, टिसर्ट, जुत्ता र क्याप किनेपछि लाग्छाँै गृहिणी डिपार्टमेन्टतर्फ ।<br />दीपताराको लागि दोपाटा सारी, पेटिकोट किनियो साथै सँगैको जुत्ता पसलबाट निकै आकर्षण जुत्ता पनि, साथमा चुरा लगायत कस्मेटिक सामग्रीहरू पनि खरिद गरिन् उनले । महङ्गो त असाध्यै रैछ यहाँका सामान । <br />एक हप्ता अगाडि एउटा साथीले भनेको सम्झन्छु– “काँ यार रत्नपार्कमा तीन सयमा पाइने पाइन्टलाई बिल्ला टाँस्यो, राम्रो प्लाष्टिकमा पट्याएर प्याकिङ बनायो अनि लियो दुर्ई हजार, यी ठूला ठूला डिपार्टमेन्ट स्टोरहरूमा त अन्तको भन्दा दोब्बर, तेब्बर भन्दा बढी नै पो लगाउँदा रैछन् ।” <br />साच्चै यसरी ग्राहकलाई मुर्गा नबनाए पसलको महङ्गो भाडा कसरी तिरून् यिनीहरूले ? दोष हाम्रो पनि हो, सामान जस्तो भएपनि बढी पैसा तिरेपछि हामी गुणस्तरको सम्झन्छाँै । कम दामको राम्रै क्वालिटीको भएपनि हेला हुने, यसैको फाइदा उठाउँछन् डिपार्टमेन्ट स्टोर र सपिङ्ग सेन्टरहरूले ।<br />दीपतारालाई आवश्यक सामग्री खरिद गरेपछि गएर बस्छौँ, मारूती कार भित्र । उनी कार स्टार्ट गरेर हुँइक्याउँछिन् विशालबजारतिर । सडक जाम असाध्यै, सडकपेटी हुँदाहुँदै मान्छे तथानाम सडक बीचबाट छास्सिएका छन् । असन, इन्द्रचोक, नयाँसडकमा साँझपख तीलसम्म नछिर्ने घुइँचो लाग्छ मान्छेको । त्यस्तै भिडमा प्वा........प्वा मोटरको हर्न बजाउदै प्रवेश गर्छाँै हामी । विशालबजारको कम्पाउन्डभित्र, मोटरलार्ई पार्किङ क्षेत्रमा राखेर लैजान्छिन् उनले हामीलाई विशाल बजारको तेस्रो तलामा रहेको सालिमा ज्वेलर्स पसलमा, त्यहाँ पुगेर रोकिएपछि थाहा हुन्छ त्यहाँ लैजानुको प्रयोजन । <br />सुन पसलमा पुगेपछि विभिन्न डिजाइनका, साइजका, पृथक बनावटका सिक्री र औंठी रोजाउछिन् दीपताराले मलार्ई । <br />उनले किन यसो गर्दै छिन् ? थाहा छैन एउटा औंठी र एउटा सिक्री रोजाउँछिन् दीपताराले मलार्ई, बनावटी रोजोइमा छानिदिन्छु, उनी मख्ख परेर किनिदिन्छिन् । विवाहको लगनको महिना त्यसमाथि एकदुई वर्षदेखि सुनको भाउ आकासिदैँ छ । <br />त्यसो त के पो सस्तो छ र ? उनी आफ्ना लागि पनि एउटा नयाँ डिजाइनको हार किन्छिन् र हामी त्यहाँबाट फर्कन्छौ वागबजारमा रहेको श्रेष्ठ टेलरिङ्गतर्फ जहाँ एक हप्ताअगाडि मेरालागि सुट पिस सिलाउन दिएको थियो ।<br /> बाटोमा मोटर चलाउदै सवाल लडाउँछिन् उनी– “छत्र, कस्तो लाग्दै छ तिमीलाई आजको दिन ?”<br />उनको यो सोचाइले आन्दोलित बन्छु म । “धत लाटी, के सोधेको यस्तो, संसारमा खुसी, हर्ष, प्रसन्न नाप्ने यन्त्र बनेको छ र ? यदि तिनीहरूको आविष्कार भएको भए ज्वरो नापेर यति डिग्री फरेनहाइड छ भने जस्तै जवाफ दिन्थँे तिमीलाई ।”<br />उनी मख्ख पर्छिन् मेरो जवाफमा । <br />“साच्चैँ छत्र, सौरवको चिठी आएदेखि मैले कल्पना पनि गरेको थिइन, फेरि मेरो जीवनमा अर्र्को बहार बोकेर वसन्त चियाँउछ भनेर, तिमीसँग नजिक नबन्दा, मुटु नसाट्दा म त जिउदै मरेकी थिएँ ।”<br /> उनी अलिकति उदास बन्छिन् अतीततिर धकेलिएर । <br />“कमन दीपतारा, यो उमङ्गको खुसीको पलमा किन चिमोटेर ल्याउँछौ अतीतलाई, फूलको बोटबाट एउटा फूल झर्दैमा बोटै रित्तो कहाँ हुन्छ र ? लाटी ! मात्र मनको आँखाले चियाउन जान्नुपर्छ, जीवनमा के बित्यो त्यो सँगको सरोकार हैन अब के कसरी बित्छ, वस त्यसतर्फ ध्यान दिनुपर्छ ।”<br />म सान्त्वनाको छापरले छोप्ने प्रयत्न गर्छु उनलार्ई, आँखामा आँसु छल्काएर पनि मुसुक्क हाँस्छिन् उनी । हामी श्रेष्ठ टेलरिङ्ग अगाडि पुगिसकेका छौँ । भित्र म मात्र जान्छु, बिल देखाएपछि प्याक गरेर राखेको सुट पाइन्ट दिन्छन् पसलका दाइले र म पैसा तिरेर मोटरमैँ फर्कन्छु । त्यहाँबाट हामी पुतलीसडक हुँदै लाग्छौँ घरतिर । <br />बाटोमा न उनी सवाल तेर्साउँछिन्, दिपक भने लुटुक्क निदाउँछ मेरो छातीमा टाँसिएर । <br />“बिचरा बाबुको अनुहार कस्तो थियो जान्न पाएन यसले, माया र स्नेह त परैको कुरा, आफू गर्भमा रहँदा विदेशिएको बाबु दुई वर्षको पुग्न नपाउँदै कुइरिनीको माया जालमा डुबेर आमालाई अर्र्को घर बसाल्नु भनी चिठी पठाएथ्यो ।”<br />मलाई राम्रोसँग याद छ त्यो दिन, म त्यो घरमा डेरा गरेर बस्न आएको त्यस्तै दुई महिना भएको थियो होला, शनिवारका दिन कपडा धोएर कोठा सफा गरेर म पारिजातको चर्चित उपन्यास शिरीषको फूल पढ्दै थिएँ । माथिल्लो तलामा ढ्याक ढ्याक आवाज आयो साथमा कोही चिच्याएको पनि, त्यो घरको लागि म नितान्त नौलो, नवीन भएकै कारण घरबेटीको कोठामा गैहाल्ने आँट पटक्कै आएन, मन सशङ्कित हुँदा हुँदै पनि ध्यान खिचेर पुस्तकमा केन्द्रित रहने प्रयास भएको थियो, मेरो । <br />त्यसको एक मिनेट बित्न नपाउँदै घरबेटीको घरमा काम गर्ने केटो अत्तालिएर आएको थियो मेरो कोठामा र भनेको थियो–<br />“दाइ ! दिज्यू ढोका थुनेर भित्र रूँदै बस्नु भएको छ, बाबु पनि जोडले रूँदै छ, अघि नै ढकरक्क गरेको आवाज पनि आएको थियो, लौ न दाइ केही गरिदिनुस् । दिज्यू चिच्याएको जस्तो पनि लाग्छ तर क्यासेट जोडले बजिरैछ । म त डरले काम्न थालेँ ।” एकै सासमा ओकल्छ ऊ मनभरिका अत्यासहरू ।<br />हातको किताब भुइँमा फ्यात्त फालेर माथिल्लो तलामा गएको थिएँ । ढोका भित्रबाट बन्द, रूवाबासी अर्र्कोतर्फ क्यासेट घन्केको आवाज, म उसै अत्तालिएको थिएँ, के गर्ने, के नगर्ने दिमागले कामै गरेको थिएन, ढोका जोडले धकेलेको थिएँ तर एक इन्च पनि चलेन । भान्छा कोठाबाट पछाडिको झ्यालको सिसा फुटाएर भित्र पसेँ, त्यहाँको स्थिति देख्दा रिङ्गटा लागेको थियो मलार्ई पनि । <br />गलैंचाभरि वान्ता गरेर दीपतारा छट्पटाइरहेकी, त्यही वान्तामा लटपटिदै दिपक रूँदै गरेको । नजिकै भएको विषको शिशी देखेपछि थाहा पाएँ, उनले विष खाइछन् । तुरून्तै उनलार्ई ट्याक्सीमा लगेको थिएँ अस्पतालतर्फ ।<br />“ओ मान्छे निदाएको हो कि कसो ? उत्रनु प¥यो घरमा आइपुग्यौँ ।”<br />उनको आवाजले ह्वात्तै अतीतबाट वर्तमानमा आइपुग्छु म । नभन्दै घरको गेटमा आइ पुगेछौँ हामी । दीपाले गाडीको हर्न थिचिन् । घरको आँगनका बत्तीहरू बाल्दै केटो गेट खोल्न कुद्दै आयो । मोटर कम्पाउन्डभित्र भित्रिएपछि म दिपकलाई बोकेर माथि कोठामा गएँ । सामानहरू केही दीपताराले त केही केटाले बोकेर आए मेरो पछिपछि । <br />दिपकलाई सुताइदिन्छु ओछ्यानमा, धेरै फुरफुर छ उनको मन, मलार्ई भने दोधारले रेट्छ नराम्रोसँग भित्रभित्रै । मैले जे गर्न खाज्दै छु के यो ठीकै हो त ? अर्काकी पत्नीलाई आफ्नो बनाउनु पाप त हैन ? यसरी सवाल लडाउँछ एक मनले भने छोरा र श्रीमती छाडेर विदेशमा गोरीसँग रमाए पछि एक्लिएकी दीपतारालाई सहारा दिनु पाप हैन, धर्म हो जवाफ लडाउँछ दोस्रो मनले । अलिकति छटपटिन्छु म । चिटचिट पसिना फुट्छ शरीरमा, जे नहुनु पर्ने सबै भैसक्यो, सामानहरू सबै तयार छन् । भोलि बिहान त हामी मन्दिरमा गएर विवाह गर्दैछौँ ।<br />“सुन त, आज मलाई खाना खान मनै छैन, सुत्न जाऊँ ।” डराई डराई सोध्छु म उनीसँग ।<br />“छि तिमीलाई सुत्न कस्तो हतार भएको, भर्खर त नौ बज्दै छ, एकछिन कुराकानी गरौँ, खाना नखाए पनि हल्का ड्रिङ्स त गर्छौ नि हैन ?”<br />उनी लाडिदै मेरो कपाल मुसार्छिन् । उनी भित्र के जादु छ, म नाइँ भन्नै सक्दिन र सोफामा बस्छु थ्याच्च । <br />“हैन छत्र, आज केही उदास छौ तिमी किन ? के हामी एक हुन लागेकोमा खुसी छैनौ ?” निन्याउरो मुख लगाएर सँगैको सोफामा बस्छिन् उनी पनि । <br />“त्यस्तो केही हैन, मलाई डर छ कतै ऊ आउने हो कि ?”<br />“तिमी पनि नचाहिने तर्क मात्रै गर्छौ । उसले उतैको खैरेनीसँग विवाह गरेको सात वर्ष भै सक्यो । यस अवधिमा न एउटा इमेल पठायो न त एककल फोन नै, फेरि तिमी त्यसैको शंङ्का गर्छाै ?”<br />उनी हल्का मसँग चिडिए जस्तो गरी पल्लो सोफामा गएर बस्छिन् । <br />“के साच्चै तिमीले आफ्नो मनबाट नै सौरभलाई हटाइसकेकी हौ त ? भन दीपतारा मेरो आँखामा आँखा जुधाएर बोल ?” म उनकै नजिकै गएर बस्दै सोध्छु । <br />“तिमी कसलार्ई मनबाट हटाएको प्रसङ्ग जोड्दै छौ ? सौरभ कहिले मनमा बसेको थियो र हटाउन आवश्यक छ ? उसले मलार्ई हैन मेरो रूप र यौवनलाई मन पराउँथ्यो, मेरो बाबा आमाले छोरीको मनमा के छ एकवचन नसोधी उसैलार्ई सुम्पिदिए, धन र दौलतको भरोसामा । सौरभले मेरो चाहना, भावना कहिल्यै बुझेन, म प्रत्येक रात बलात्कृत हुन्थेँ ऊ बाट । हो, त्यसैको परिणाम हो दिपक, छत्र तिमी बुझ्दैनौ यस्ता कुरा, कतिपय नारी बजारका पुरूषबाट मात्र हैन आफ्नै लोग्नेबाट पनि बलात्कृत हुन्छन् ।”<br />दीपतारा आँखाबाट बर्रर आँसु खसाल्छिन् । उनको आँखाको आँसुले चिथोर्छ, कोपर्छ मेरो मुटु कलेजो । जहिलेदेखि हामी यति नजिक भयौँ, उनलार्ई चोट लाग्दा मलार्ई दुख्ने र मलार्ई घाउ हुँदा उनलार्ई पीडा हुने । गालाबाट तप्कदै गरेको आँसु दुवै हातले पुछिदिंदै अँगालो मार्छु म उनलार्ई । उनी मेरो खोकिलामा सुकसुकाइरहन्छिन् ।<br />“भान्छा तयार भो ।” <br />यो आवाजले झसङ्ग हुँदै छुट्टिन्छौँ हामी एक अर्काबाट । ढोकामा ठिङ्ग उभिन्छ काम गर्ने केटो । <br />“आज हामीलाई खान मन छैन, जा भान्छाबाट एउटा प्लेटमा मासु राखेर ल्याइदे । अँ सुन त दुईटा गिलास पनि ल्याउन नभुलेस्, तँ खाना खानू र सुत्नू ।” <br />हस् भन्दै केटो जान्छ ।<br />“तिमी बहुतै चलाख छौ, छत्र । मनमा छुरा पनि आफैँ चलाउँछौ र मलम पनि आफैँ लगाउँछौ । किन र मप्रति विश्वास छैन कि कसो ?” गाजल पोतिएका आँखा उचाल्दै हेर्छिन् मतिर । म यसपटकको सवालमा केही बोल्दिन, केटाले एक प्लेट मासु र दुइटा गिलास ल्याएर राखिदिन्छ टेबलमा । किचनबाट केही सलाद बोकेर आउँछिन् उनी । <br />“आज वियर खाने कि वाइन ?” मतिर हेर्दै दराज खोल्छिन् ।<br />“तिम्रो मर्जी ।” बस यत्ति मात्र बोल्छु म । <br />“त्यसो भए वाइन नै लिगौँ है ?” यति बोलेर दुर्ईटा गिलासमा वाइन खन्याउँछिन् । हामी एकैपटक चियर्स भन्दै गिलास उठाउँछौँ र पिउन थाल्छौँ । <br />“मलाई त यो पिउने बानी तिमीले सिकायौ भन तिमीलाई कसले सिकायो ?” मासुको टुक्रा चपाउँदै सोध्छु म ।<br />“के सोधेको छत्र तिमीले, एक्लोपनले, बिछोडको कुराले ?” उनी सुरूप्प पिउँदै भन्छिन् ।<br />“तिमी सौरभलाई प्रेम गर्दिन थियौ, कहाँ आयो विछोडको कुरा ?” म फेरि घोच्छु वचनले ।<br />“मैले प्रेम नगरेर के भो त ऊ मेरो जीवनमा त आइसकेको थियो नि, छ भन्नु र नहुनुमा बेग्लै पीडा हुन्छ ।” प्लेटबाट सलाद झिकेर चपाउँदै बोल्छिन् उनी ।<br />“च्वाँ... च्वाँ....” ढोकाको घण्टीले दुवै खङ्रङ्ग हुन्छौँ ।<br />“कान्छा ए कान्छा जा हेर त को आएको रहेछ यति राति ।” केटालाई अ¥हाउदै फेरि पिउँछिन् उनी । <br />म भने पिउन सक्दिन, यति राती को आयो भन्ने शङ्काले पिरोल्छ नराम्रोसँग ।<br />“दिज्यू साहेप............ ।” सुटकेस घिसार्दै भित्र पस्छ केटो । <br />म देख्छु पछिपछि सौरभ अर्र्को सुटकेस घिसार्दै भित्र पस्छ । सुटकेस भुइँमा फ्यात्त फालेर दीपताराको अगाडि गै बोल्छ सौरभ । <br />“मलाई माफ गर दीपा । त्यो कुइरेनीले मलाई धोका दिई, मसँग विवाह हैन छ वर्षको सम्झौता मात्र गरेकी रैछ, अहिले आएर डिर्भोस गरी । म एक्लै भएँ दीपा । मलाई माफ गर । खै हाम्रो छोरो, मलाई थाहा छ तिमीमाथि अन्याय गरेको छु । हो, त्यसैको प्रायश्चित गर्न अब अमेरिका नफर्कने गरी आएको छु ।”<br />ऊ दीपतारालाई अँगालोमा बेर्छ । दीपतारा हातमा गिलास उठाएको उठायै हुन्छिन् । मेरो हातबाट एक्कासि खस्छ, वाइनको बोत्तल भुइँमा । फुटेर भुइँमा छरिएको गिलासलार्ई हेर्छु, मेरो भाग्य पनि त्यसरी नै फुट्यो नजुरेको साइनो गाँस्न खोज्दा, चोइटियो सम्बन्ध बीचमै । <br /><br />acharyasubisudha@yahoo.com<br />www.kabyasudha.comsatakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-11453087177389669612010-11-27T06:00:00.000-08:002010-11-27T06:04:20.070-08:00उदाउन लागेको बिहान<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2kLrqksoyDWQiXs61QCwi5Q9rXlIzr64LJtwO-2T_uNZ_r9Jim-9KX88ed000-gRkN4U55EW5LRb23xb3_vl4MscsXhAyBS1ICDOyDmAS_IpnQFj2HK2jvWGr0HMoTHoBfvC7HvnatEA/s1600/sabitra+kafle.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 123px; height: 174px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2kLrqksoyDWQiXs61QCwi5Q9rXlIzr64LJtwO-2T_uNZ_r9Jim-9KX88ed000-gRkN4U55EW5LRb23xb3_vl4MscsXhAyBS1ICDOyDmAS_IpnQFj2HK2jvWGr0HMoTHoBfvC7HvnatEA/s320/sabitra+kafle.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5544230056704531218" /></a><br />-साबित्रा काफ्ले <br /><br /><br />सखारै,<br />एकहुल परेवाहरु,<br />अनन्त यात्रा कोर्छन्<br />छिडीमा बसेर। <br />अनिश्चयको <br />ओत ओडेका<br />गौथलीहरु,<br />चारा खोज्छन्<br />लीउन बसेको<br />रातो आकाशमा। <br /><br />कात्रो ओडेर,<br />हिमाल रुन्छ <br />प्रत्येक बिहानीमा,<br />ऊझीन्डोमा उनेर<br />अभाबका मालाहरु,<br />मालसिरी गाऊछन्<br />चमेलीहरु। <br /><br />सपना फल्छ<br />बुँगोहरुमा,<br />लटरम्म झुलेका <br />बालाहरु,<br />मलम बनेर <br />शितलता भर्छन्<br />घाउहरुमा। <br />पाखाभरी फुलेका,<br />सुनाखरी,<br />गीत गाउछन्<br />साथै राखेर<br />गौथली र चमेलीहरु।satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-88844258254863552122010-09-23T02:48:00.000-07:002010-09-23T02:51:06.556-07:00दुर्घटित मनको कथा<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7syegdnxDeqQATdbLzANwlECp9jivojZHQdEw98oGp2MLtepSEtQSUbNNyTKfAsXWLPqelQa2mQbhKjMkuAltRAxXq3xJtS9D5Pm-9dg_XVw07l-q_41gIlWX1xIcJWFKgu4ds8_Lr8I/s1600/Bikram+Timilsina.1.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 107px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7syegdnxDeqQATdbLzANwlECp9jivojZHQdEw98oGp2MLtepSEtQSUbNNyTKfAsXWLPqelQa2mQbhKjMkuAltRAxXq3xJtS9D5Pm-9dg_XVw07l-q_41gIlWX1xIcJWFKgu4ds8_Lr8I/s320/Bikram+Timilsina.1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520044257593847666" /></a><br />-बिक्रम तिमिल्सिना <br /><br />तिमी साथ नहुँदा,<br />नियास्रोको कर्द<br />मुटुबीच बर्सिंदा,<br />यता मेरो आँखामा पहिरो गयो,<br />मन दुर्घटित भयो ...<br /> <br />दुखेको हो,<br />तर अविश्वास दुखेको होइन,<br />विश्वासभित्र पनि <br />अलिकति दुख्ने ठाउँ हुँदो रहेछ...<br />त्यहि दुखेको हो,<br />त्यहीं दुखेको हो,<br />अहम् अलिकति झुकेको हो ...<br /> <br />तिमी उहीं छौ, म त्यहीं छु ...<br />आधारमा आगो लागेको होइन,<br />अनौठो रहर जागेको होइन ...<br />परेलीमा मूल फूटेर सिरानी भिजेको हो,<br />सन्सार भिजेको होइन...<br />मष्तिस्कको हल्का ज्वरोले<br />मन जलेको हो,<br />मुटु बलेको होइन ...<br />यादको भूमरीमा<br />निद्रा गलेको हो,<br />रात ढलेको होइन ...<br /> <br />हो साथी,<br />तिमी साथ नहुँदा<br />नियास्रोको कर्द<br />मुटुबीच बर्सिंदा,<br />यता मेरो आँखामा पहिरो गयो,<br />मन दुर्घटित भयो ...satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-432186052962632182010-09-23T02:45:00.000-07:002010-09-23T02:47:26.050-07:00तिमी गएको बिहान<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMPdJjq00Ce2ui_JinvWouku0E0p7WJ09uhrhAvKRBU_9r0gJkBnqqC1pTkfrZ_UfDSRyUbMMds504VLOIeIsCmQpuxLYvNAMoybgOj3j7UZ7Q0jbgJ6L0B5CPT8MQvbiGakXC9a1UJ6U/s1600/46091_418370292636_539972636_4862517_70436_n.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 131px; height: 182px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMPdJjq00Ce2ui_JinvWouku0E0p7WJ09uhrhAvKRBU_9r0gJkBnqqC1pTkfrZ_UfDSRyUbMMds504VLOIeIsCmQpuxLYvNAMoybgOj3j7UZ7Q0jbgJ6L0B5CPT8MQvbiGakXC9a1UJ6U/s320/46091_418370292636_539972636_4862517_70436_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520043313863888754" /></a><br />-सौरभ आचार्य <br /><br />हुस्सुले डम्म ढाकेको छ<br />तिमी गएको बिहान<br />म देख्दिन<br />डाँडामा बटारिदै गएको झिनो बाटो<br />जहाँ तिम्रो गाडी गुड्दै सानो हुँदैछ<br />यो हुस्सु आँखाभरि अल्झेर<br />म झन् निसास्सिएको छु ।<br />ढोका पनि खुल्लै छ<br />सडकमा हिडेका मानिस वा हावाका झोक्काहरुले<br />मेरो एकान्त लिएर गैदिएहन्थ्यो ।<br /> <br />तिमी गएको दिउँसो<br />अल्छिलाग्दो घामले लोलाउन सकेनन् मेरा आँखा<br />केही कोल्टे अकर्मण्यता पल्टिरहेँ दिनभर<br />पर्तिर पुग्नेआशामा शिशामा हिडिरहेको किरा हेरिरहेँ<br />आफ्नै शरिरबाट एकछिन<br />उम्कन मन लागेको थियो ।<br /> <br />तिमी गएको साँझ<br />त्यो सँधैको रातो घाम देखिदैन कतै<br />म सहानुभूतीका पहेला किरण पर्खिबसें<br />पश्चिमी आकाश हेरेर<br />आज एकैचोटी दिन भत्किएर रात पसारियो<br />यही धुँधलो आकाश मुनि<br />कतै छौ तिमी ।<br /> <br />तिमी गएको रात<br />सिरकभन्दा बाक्लो एक्लोपन ओढिरहेछु<br />थाकेर निदाउने प्रयास गरिरहेछु<br />प्रयास गर्दा गर्दै थाकिरहेछु<br />ठूलो बिछयौनामा एक्लै छु र अनुभव गर्छु<br />हिमालको कोप्चामा हराएको<br />एक्लो बिरामी आरोही जस्तै वा<br />घना जंगलमा छोडिएको<br />एक्लो कमाण्डो सैनिक जस्तै<br />तर शिखर छैन म सँग मिसन छैन म सँग<br />सिरकभन्दा बाक्लो एक्लोपन छ<br />तिमी निदाउँदाको श्वासको आवाज छैन<br />तिम्रो ममाथि उछिट्टिएर आएको हात छैन<br />र मलाई थाह छ<br />तिमी भोलि पनि आउँदैनौ ।<br /> <br />म सास बाहिर फाल्दा<br />न्यानोपन गुमाएर चिसो भएझै<br />एक्लो पाइरहेछु आफूलाई<br />म सास भित्र तान्दा<br />रित्तो कोठामा बतासले पर्दा हल्लाए झै<br />अझ एक्लो पाइरहेछु आफूलाई<br />तिमी गएको दिन …<br />शायद मृत्यु पनि यति कठोर छैन ।satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-61759973486135599822010-09-02T04:39:00.000-07:002010-09-02T04:55:38.413-07:00बाध्यता<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjh8zf-OlO5E2bzQGs2i_a0TnZmEaXPOmGsV2zLrOgnl8xuzozQCurgkSLvXGmjxTveDpTY4NAEjw3n2YizIbDfpZ_xUIKg0TxsDpdiR9wHmCiR52jZ0Oo7RK31bT6cLEGOd9zDJGgrJ8Y/s1600/robin+jirel.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 119px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjh8zf-OlO5E2bzQGs2i_a0TnZmEaXPOmGsV2zLrOgnl8xuzozQCurgkSLvXGmjxTveDpTY4NAEjw3n2YizIbDfpZ_xUIKg0TxsDpdiR9wHmCiR52jZ0Oo7RK31bT6cLEGOd9zDJGgrJ8Y/s320/robin+jirel.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512283560591430962" /></a><br /><br /><br />-रविन जिरेल <br /><br />हिउँदकालिन चिसो समय <br />जिजिबिषा लिएर <br />बिहानिको मिर्मिरे देखि पेट पाल्नका लागि <br />एक अँध्यारो ठाउँ <br />ढिकी कुटेको मधुर आवाज <br />बिहानी छायो, काम निरन्तर <br />घामको झुल्का <br />त्यो ठाउँमा पनि मधुर प्रकाश फिँजियो । <br /><br />म एक्लो दर्शक <br />दृश्य नबिराई हेरिरहेछु <br />चिया आउँछ पिउँछु <br />रेडियोमा भावुक संगीत गुंजन <br />म क्रमश: हेरिरहेछु <br />दया लाग्छ कारुणिक दृश्यलाई देखेर <br />सहयोग गर्न सक्थें <br />तर अपरिचित महिला <br />समाजिक डर <br />नैतिकता कुल्चिन्छ कि भन्ने त्रास । <br /><br />थकित मुद्रामा हुन्छिन् <br />बिश्राम चाहन्छिन् <br />टोलाएर बस्छिन् <br />अनायसै <br />म भए तिर पुलुक्क हेर्छिन् <br />नजर जुध्छ <br />अपरिचित भएर होला <br />शर्माउँछिन् <br />लाजको घुम्टोले छेक्छ <br />र शीर निहुराउँछिन् <br /><br />मेरो दिमागमा <br />गरिबिलाई धिक्कार्ने शब्द आउँछ <br />धिक्कार्छु, बिलासितालाई सम्झन्छु <br />एकता खोज्छु कतै पाउँदिन <br />निराश भएर आफ्नै कर्मतिर लाग्छु । <br /><br />-जिरीsatakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-42227387988180985122010-09-02T04:23:00.000-07:002010-09-02T07:01:34.143-07:00गजल<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtfN76DzIeKrB-VAXl9YgomnV-UbQT0DOChwPvXVlzP3bB7NklI7mvEmRlDKzYuZ-vELqy_KukuawUJIexcthyphenhyphenfDgztAwxyKQXNRx_zT97I-ZMZ3oUVFe38PZnJ20mEts_h90nygKbLVI/s1600/Sagar+Ajnabi.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 105px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtfN76DzIeKrB-VAXl9YgomnV-UbQT0DOChwPvXVlzP3bB7NklI7mvEmRlDKzYuZ-vELqy_KukuawUJIexcthyphenhyphenfDgztAwxyKQXNRx_zT97I-ZMZ3oUVFe38PZnJ20mEts_h90nygKbLVI/s320/Sagar+Ajnabi.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512279180569852322" /></a><br /><br /><br />-सागर 'अ ज न बि '<br /><br />आसुँ दिएर तिमी हाँसोस भन्ने चाहन्छौ<br />जिवनमा खुशीले बाँचोस भन्ने चाहन्छौ<br /><br />आज देखि तिमी त अर्काकी बन्दै छौ रे <br />तिम्रो विवाहमा नै नाचोस भन्ने चाहन्छौ<br /><br />पिडा हरु सँग खेल्न थाले दुखले म त <br />खुशीका बहार नै आओस भन्ने चाहन्छौ<br /><br />गन्तब्य बिहिन भो यात्रा मेरो एक्लै त<br />सफलताले माथि जाओस भन्ने चाहन्छौ<br /><br />बाध्यताले टाढा भयौ माया छँदा छँदै<br />'सागर'ले मायालु पाओस भन्ने चाहन्छौ<br /><br />झापा,नेपालsatakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-69108826882545016292010-08-15T06:19:00.000-07:002010-08-15T06:31:32.720-07:00गीत<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiA63JADONRy-K_GFvMIc4crDQEvg1bQVo0TlBzIMH3ca2axeU4VkuUNau5uNWlKjaVzK_0zZGDoRIJHNBo5FNaIWtm0O3tB2zccaGC90Mlp-o6DLofihuUT8SoPXT4iA0uLkCzmI-JIg/s1600/Bhumiraj+Ichchhuk.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 101px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiA63JADONRy-K_GFvMIc4crDQEvg1bQVo0TlBzIMH3ca2axeU4VkuUNau5uNWlKjaVzK_0zZGDoRIJHNBo5FNaIWtm0O3tB2zccaGC90Mlp-o6DLofihuUT8SoPXT4iA0uLkCzmI-JIg/s320/Bhumiraj+Ichchhuk.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5505626761206600498" /></a><br />-भूमिराज इच्छुक<br /><br />बिर्सिएर गयौ तिमी, संझनामा टोलाइरहे<br />क्षितिज पारी भयौ तिमी, तरपनि बोलाइरहे<br /><br />अलपबनी गयौ तिमी, क्षितिजको डाँडाबाट<br />छट्पटी भो मनमा यस्तो, रोइदिए टाढाबाट<br />तड्पिएर तिम्रो यादमा, आफुलाई जलाइरहे<br />क्षितिज पारी भयौ तिमी, तर पनि बोलाइरहे<br /><br />संझनामा बाँकी अब, पुराना ति मायाँहरु<br />विरानो भो आफैसँग, आफ्नै यी छायाँहरु<br />अतित बन्यो मायाँको घाउ, फेरि चलाइरहे<br />क्षितिजपारी भयौ तिमी, तरपनि बोलाइरहे<br /><br />बिर्सिएर गयौ तिमी, संझनामा टोलाइरहे<br />क्षितिजपारी भयौ तिमी, तरपनि बोलाइरहे<br /><br /><br />खोटाङ, सगरमाथाsatakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-2362955626859396012010-08-15T06:18:00.000-07:002010-08-15T06:19:46.857-07:00गजल-निर्मला शर्मा <br /><br /><br />जिन्दगीको मीठो यात्रा तिमीसंगै गर्न पाऊँ<br />प्रेमप्याला पिइकन संगै जिउन मर्न पाऊँ<br /><br />बसन्तको आँगनमा फूलहरु सार्दासार्दै<br />पिरतीको उकालीमा नयाँ रंग भर्न पाऊँ<br /><br />हास्ने चलन छैन भन्छन जताततै पीडैपीडा<br />लोलाएका ओठहरुमा मिठो मुस्कान छर्न पाऊँ<br /><br />प्रभातको किरणसरि जीवनमा रम्दारम्दै<br />हाम्रो प्रेमको फूलबारीमा नयाँ फूल सार्न पाऊँ<br /><br />जिन्दगीको मीठो यात्रा तिमीसंगै गर्न पाऊँ<br />प्रेमप्याला पिइकन संगै जिउन मर्न पाऊँsatakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-84462693027405816392010-07-11T19:24:00.001-07:002010-07-11T19:25:07.033-07:00हजुरहरु<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcE5OtUas3uuG9YzXujX9DE5gq8Dg41PLJOQjMXZjz9bOlpwagzCpFCv2CH1_x_8Uv2jDm8cCm70BSJ9CUR2FXsc__Rj28ZOxzyZ3h1xhfM_FD_CV9gabY-u0bdmko5OB-jBoV6_dNlrY/s1600/Alpabiram.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 108px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcE5OtUas3uuG9YzXujX9DE5gq8Dg41PLJOQjMXZjz9bOlpwagzCpFCv2CH1_x_8Uv2jDm8cCm70BSJ9CUR2FXsc__Rj28ZOxzyZ3h1xhfM_FD_CV9gabY-u0bdmko5OB-jBoV6_dNlrY/s320/Alpabiram.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5492840128507491458" /></a><br /><br />- अल्पविराम <br /><br />सम्बोधनमा <br />उसले मलाई हजुर भन्यो <br />हजुर शब्द <br />इन्जेक्सन जस्तै <br />नशा नशामा फैलिएर <br />दार्हा नंग्रा पलाएको अनुभूति गरेँ <br />आफुले आफैलाई बाघ देखें <br />आफुले आफैलाई सामन्ती सम्झें <br />कता हो कता <br />मेरो अन्तरमनको सुक्ष्म मान्छे <br />डरले थर्थरी काँपेको देखें <br /><br />भो मलाई हजुर नभन्नोस् तपाईंहरु <br />भो मलाई हजुर नभन तिमीहरु <br />तैले पनि हजुर भन्ने नगर्नु मलाई <br />कारण <br />बाघभन्दा पनि डरलाग्दा हुँदारहेछन् <br />"हजुरहरु" !satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-47420515151239901412010-07-11T19:21:00.000-07:002010-07-11T19:24:15.217-07:00गीत<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghOcqRmnX5LV_T1X5En3mOtYlFzHqM1xMUH4QvxcyLvQnU2jBNNDP4j8RMTU7IGfTwwdhDeCuv8L-dO6bn6Xph6EXx6hje813EQCqQ-Cl9u2pabfZPLodtMpDwj-_677PneWVHXwzjg5o/s1600/kedar+shrestha+gagan.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 86px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghOcqRmnX5LV_T1X5En3mOtYlFzHqM1xMUH4QvxcyLvQnU2jBNNDP4j8RMTU7IGfTwwdhDeCuv8L-dO6bn6Xph6EXx6hje813EQCqQ-Cl9u2pabfZPLodtMpDwj-_677PneWVHXwzjg5o/s320/kedar+shrestha+gagan.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5492839855503110562" /></a><br /> <br />-केदार श्रेष्ठ 'गगन' <br /><br />सपनीमा देखें आज गाउँमै भएको <br />कान्छी संगै घाँस दाउरा मेला गएको <br /><br />आगनभरि मखमली वेली फूलेको <br />लहलह धानको बेला खेतमा झुलेको <br />साँदेको गुन्द्रुक मकै भटमास मोही खाएको<br />कान्छी संगै घाँस दाउरा मेला गएको <br /><br />उस्तै थियो घाम जून उस्तै गाउँ घर <br />सोध्दै थियो चौतारीको पीपलु र वर <br />धेरै पछि देखें आज गाउँमै भएको <br />कान्छी संगै घाँस दाउरा मेला गएको <br /><br />सपनीमा देखें आज गाउँमै भएको <br />कान्छी संगै घाँस दाउरा मेला गएकोsatakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-89251742644517895772010-06-11T00:58:00.000-07:002010-06-11T00:59:31.481-07:00गजल<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixW0usESRPnN7pB4oeyzcxeFKV9XLQPg7O7PuYRMeRXgLoGdeBmloOb8SdX9xJI6-s9CRHCkQWvD5Rdab32XLnVSxHe86v1Qpy6UP9W65aCtlrAQut-i6qXxMdCyZ-toKvI4tOGInUpT0/s1600/13451_104518242895386_100000116330753_122516_8154673_s.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 95px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixW0usESRPnN7pB4oeyzcxeFKV9XLQPg7O7PuYRMeRXgLoGdeBmloOb8SdX9xJI6-s9CRHCkQWvD5Rdab32XLnVSxHe86v1Qpy6UP9W65aCtlrAQut-i6qXxMdCyZ-toKvI4tOGInUpT0/s320/13451_104518242895386_100000116330753_122516_8154673_s.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481422655156070674" /></a><br /><br />-प्रकट पगेनी'शिव'<br /><br />तप्प तप्प जल विन्दु चुहाएर के निस्कियौ <br />स्नीग्ध, कोमल कंचन आहा नुहाएर के निस्कियौ <br /><br />भाग्यमानी रै'छ साबुन फिँजै फिज भई बरालियो <br />जुन साबुनलाई अंग अंग छुवाएर के निस्कियौ<br /><br />पानी पनि आगो बन्छ कामदेवको आशिष पाए <br />जुन पानीमा यस्तो रुप डुबाएर के निस्कियौ <br /><br />घामको कुरा नगरौं भो,टाँसियो घाम त्यै लुगामा <br />जुन लुगालाई भर्खर तिम्ले सुकाएर के निस्कियौ <br /><br />त्यही गाँठोमा गाँठो पार 'प्रकट'लाई ओ रुपसी <br />जुन गाँठोमा कोमल अंग लुकाएर के निस्कियौ !satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-50556377251778620772010-06-11T00:56:00.000-07:002010-06-11T00:58:06.138-07:00के बताउँ तिमीलाई ?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxHC8cADZOo0r-NcR8JCn37-O-HMrVi4OppqFJZ_5NARpJKifzeA2etwzX5hEh2LRkwxUb8K9Z7tbUo7umPjAGqTGGE-mv7OVkiCTuYrc6tazfHQLQZZyTlkBBuunGBr4hVohZ3KqJ5qY/s1600/27400_1012114784_1127_n.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 120px; height: 155px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxHC8cADZOo0r-NcR8JCn37-O-HMrVi4OppqFJZ_5NARpJKifzeA2etwzX5hEh2LRkwxUb8K9Z7tbUo7umPjAGqTGGE-mv7OVkiCTuYrc6tazfHQLQZZyTlkBBuunGBr4hVohZ3KqJ5qY/s320/27400_1012114784_1127_n.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481422208684148626" /></a><br />-प्रेम ओली <br /><br />ईमेलमा सोध्ने साथी<br />के बताउँ तिमीलाई <br />मेरो के हाल छ <br />देशको के ताल छ <br />कहाँबाट शुरु गरुँ ? <br />देशको के हाल छ<br />देशबासीको बेहाल छ <br />तर के गर्ने साथी यहाँ <br />देश चलाउने मालामाल छ <br />यहि त झन् कमाल छ !<br /><br />राजधानी भनि के गर्नु <br />तिम्रै घरको अगाडि <br />फोहर फाल्ने आहाल छ <br />के बताउ साथी तिमीलाई <br />हामीले पढेको कलेज छेउ <br />नाङ्गो नाची बबाल छ <br />देश चलाउनेलाई थाहा छैन रे <br />यहि त झन् कमाल छ । <br /><br />नेताको खडेरी परेको बेला<br />सभासद फालाफाल छ <br />जनताको हातमा सुको छैन<br />मन्त्रीको कमाई धमाल छ <br />बुझ्न नसक्ने गाँठी कुरो <br />यहि त झन् कमाल छ । <br /><br />बन्द हट्ताल जुलुस नारा<br />सधैं यहाँ बबाल छ <br />कहिले यो अन्त्य हुने <br />सबैको यस्तै सवाल छ <br />कसले लिने चासो <br />हरेकको आफ्नै ताल छ <br />आफ्नो मात्र दुनो सोझो <br />यहि त झन् कमाल छ !satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-46536969198398310632010-06-03T04:56:00.000-07:002010-06-07T06:44:21.964-07:00हे बरै !<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkL0h5IYnMABzTGtm-_qZ0G3HFL2xSBDVg4_dqZoCrCirtEA63YUYohVNEbWX5scvddpKYa-VmvBd17ItTetxK-RiZy2TXQ4mJPLqyvHRRbs4yxmcuFeI_Uam6Zd7_nfFds3YmwaaKDMA/s1600/n1022645805_30005925_8188.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 114px; height: 149px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkL0h5IYnMABzTGtm-_qZ0G3HFL2xSBDVg4_dqZoCrCirtEA63YUYohVNEbWX5scvddpKYa-VmvBd17ItTetxK-RiZy2TXQ4mJPLqyvHRRbs4yxmcuFeI_Uam6Zd7_nfFds3YmwaaKDMA/s320/n1022645805_30005925_8188.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5478515541382571650" /></a><br /> -सरुभक्त <br /><br />म अग्निपर्खाल चढेर<br />संसदीय चोरबाटासम्म आइपुगेको छु<br />वायोनिक – यान्त्रिक माछाहरु<br />रोयल डिस्कोका भिडन्तहरु<br />आउ, मुखमा सुइरो रोपी हिडौं<br /><br /><br />सांघातिक आक्रमणहरु सामान्य छन्<br />वेरुजुमा परेको देशः कथित वन्दहरु खुल्ला छन्<br />हामी मिशनरीहरुका मिशनहरु<br />देशमा के–के अफापसिद्ध भएको छ<br />फापसिद्धहरु ?<br />हुइयाँ ! हुइयाँ !<br />हामी ऐतिहासिक डार्विनवादीहरु<br />राजाको काम कहिले जाला घामवाट<br />जनताका काम <br />सवै मेरो मामतर्फ विवर्तित छौं<br /><br />अधियाँ जिन्दगी; खोई के गर्दैछन् <br />जिव्रो काटिएका भक्तराजहरु ?<br />थुक्क नियती !<br />धेरै भएपछि अग्निपरीक्षा पनि<br />पानी परीक्षा हुन्छ हौ<br />संकटग्रस्त इजलासः टाउकाका ताराहरु सस्तै छन्<br />जाउँ, छापामार तालिमगर्न<br />खेतमा मुसाहरुको विगविगी छ<br /><br />‘जिमजाने होइन सोम के हत्याहिंसा पढिरहेको !’<br />यो कुरा स्वयंसिद्ध छः पृथ्वीमा शोषणको<br />अन्त्य हुँदैन शोषणको रुपमात्र फेरिन्छ<br />हे बरै झलकमान !<br />कस्ले पो सोध्लिन् र खोई को–को<br />के–के भन्लिन् ? …satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-3130315507160151262010-05-14T04:57:00.000-07:002010-05-14T05:04:28.342-07:00"सडककी पत्रीका पसले" (लघु कथा)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHTqVQFe1GMZtTPBcIIUjWosxdBpdiriBVstmz2dNAsK7RxcbmHlYtZTAIxJv9Hir2ZbRbNTGwIk-PKpoDA5rMRUb5p_yYhtpbmnbPXzRgK8UkBVPW8Ual_2GidNrJrEyZ3dSvB8yS474/s1600/25605_1385018754462_1501802880_988850_546229_s.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 98px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHTqVQFe1GMZtTPBcIIUjWosxdBpdiriBVstmz2dNAsK7RxcbmHlYtZTAIxJv9Hir2ZbRbNTGwIk-PKpoDA5rMRUb5p_yYhtpbmnbPXzRgK8UkBVPW8Ual_2GidNrJrEyZ3dSvB8yS474/s320/25605_1385018754462_1501802880_988850_546229_s.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471095382747050834" /></a><br />-आचार्य प्रभा <br /><br /><br />रत्नपार्कको भीडबिच म पनि आफुलाई कोचेर हिँडी रहेकी थिएँ। अनायस मसिनो आवाजले म झस्किएँ। "ल बहिनी लिनोस,नेपाली पत्रपत्रिका,कबिताका,मनोरन्जनका किताबहरु"यसो भुइँमा नजर दौडाएँ। एउटी महिला काखमा यस्तै ६/७ महिनाको बालक च्यापेर एउटा थोत्रो तन्ना ओछ्याएर केही किताब,पत्रपत्रिकाहरु छरपस्ट पारेर आफ्नो जीजिबिषा पोखिरहेकी थिइ। म टक्क अडिएँ । उस्को मायालु आवाजले र सोँधे। "सबैभन्दा धेरै कुन चाहिँ बेच्नु हुन्छ?"भनेर । उस्ले जवाफ दिइ। अलिक अश्लिल तस्बिर भएका किताबहरु देखाउँदै। "धेरै बिक्ने त यही हुन नी। " अनी फेरि भनि "दैनिक पत्रीकाहरु पनि अलिक खतरा र मारेको,मरेको बिनाश भएको खबर छ भने चाँडै र धेरै बिक्छन।" अनी फेरि मैले सोंधे "परदेशबाट" नामक कबिता संग्रह उठाएर "यो नी"?उसले नाख खुम्च्याउँदै भनि "कहाँ बिक्नु नी?मलाई जबर्जस्ती किताब पसलेले यो पनि बेच्न सक्यौ भने एउटा बेचे वापत २ रु,दिन्छु भनेर १० वटा भिँडाए। खै अहिले सम्म हप्तादिन भो किन्न त के कसैले पनि हेरेकै छैनन् । अब आज फिर्ता दिन्छु उसैलाई। " उस्को वाक्य सुन्नासाथ मैले "ल दिदी ती किताबहरु मलाई दिनुहोस् म किनिदिन्छु। कमसेकम तपाईंलाई २० रु,त आउँछ। "यत्ती के भनि सकेकी थिएँ। उ खुशीले प्रफुल्ल भई। ती किताबहरु समेटेर मलाई जिम्मा लगाउन आतुर बन्दै भन्न थाली। के गर्ने? "हामीले त पेट पाल्नु पर्छ। जुन बिक्छ त्यहि नै ल्याउँछौ र बेच्छौं। "यत्ती भन्दै उसले ती किताबहरुमा घोरिएर नजर लगाइ मानौ आज मात्र उसले त्यो किताबमा राम्रोसँग नजर दौडाइ रहेकी छे। उ किन हो किन अलिक मुहारको आक्रिती फेर्दै मलाई ती किताबहरु जिम्मा लगाइरहेकी थिइ। मैले हत्त पत्त किताबका दाम बुझाएँ र त्यहाँबाट बाटो लागेँ । उस्ले मलाई परसम्म हेरिरहेकी थिइ। खै!किन हो?नत त्यो किताबकी लेखिकाको तस्बिरसँग मेरो मुहार मिलेर झस्किएर हेरी वा आज यस्तो कबिताको किताब पनि बेच्न सकेँ भनेर छक्क परी।satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6507865073230443825.post-34113987528752778642010-05-14T04:56:00.001-07:002010-05-14T04:57:21.405-07:00गीत<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvIzQOYVFhykbjFN3EZuMvNsdS3nfV9WOAHH5LkMgYaUbXI14upA6XrzfCoSFVr9lojTYUoMVGJJIPzKc7WnAfCc4sczyIGw2f7q1BoKLq_kHzdczp1JajMCis5k0WPM7RmVk6BKqVc5U/s1600/download.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 100px; height: 132px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvIzQOYVFhykbjFN3EZuMvNsdS3nfV9WOAHH5LkMgYaUbXI14upA6XrzfCoSFVr9lojTYUoMVGJJIPzKc7WnAfCc4sczyIGw2f7q1BoKLq_kHzdczp1JajMCis5k0WPM7RmVk6BKqVc5U/s320/download.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471093560439192914" /></a><br />-विश्व गुरुङ<br /> <br />के हाल भयो के हाल भयो आज यहाँ के हाल भयो । <br />सानो सुन्दर घर मेरो चर्किएर बेहाल भयो ।। <br /> <br />कुन्नि कसको आँखा लाग्यो कुन्नि कसको श्राप पर्यो । <br />हराभरा बगैंचा यो मरुभूमी बन्दै गयो ।। <br />बिगार्ने र भत्काउने नै आज मालामाल भयो । <br />सानो सुन्दर घर मेरो चर्किएर बेहाल भयो ।।<br /> <br />जसले पनि जित्ने भन्छन् जसले पनि लुट्ने भन्छन् । <br />आफ्नै दाजुभाइ मारि जो नि माथि पुग्ने भन्छन् ।। <br />मन्दिर जस्तो ठाउँ आज जुवाडेको खाल भयो । <br />सानो सुन्दर घर मेरो चर्किएर बेहाल भयो ।।<br /> <br />कति अल्झुँ जालै-जालमा कति हाँसु आशै-आशमा । <br />आफ्नै घरभित्र सधैं कति बाँचु त्रासै-त्रासमा ।। <br />यो मन दुख्न थालेको नि आज धेरै साल भयो । <br />सानो सुन्दर घर मेरो चर्किएर बेहाल भयो ।।satakosahityahttp://www.blogger.com/profile/02212381132789162650noreply@blogger.com